«ژولای عزیز، با این کلمات [که مینویسم] دست به یک تعمید دوجانبه زده‌ام [دو چیز را افتتاح کردم]: یک خودنویسِ نو و همین ورق کاغذها، که اشتباه نکنم تنها وقتی برای تو می‌نویسم نوشت افزار من‌اند - جز مورد تو، اینها ارزشمندترین کاغذ برای دستنویسهایم هستند و همیشه با اغواگری بهترین ایده‌ها را از من می‌گیرند.»

به ژولا رات، پاریس آوریل 1926

«گِرتِ عزیز، این بار پاسخم تا حدی طول کشید،اما از روزی که اولین نامه‌ت به دستم رسید تا حالا خیلی چیزها اتفاق افتادند. اول از همه دوباره جابجا شدم- آدرس جدیدم را انتهای نامه خواهم گذاشت- چندتایی گرفتاری خاص هم بود، ولو از آن همیشگی‌ها، و نیز طغیان چیزهایی که احاطه‌م کرده‌اند و به چنین وضعی دامن میزنند: ابتدا از آنجا که در طبقه هفتم ساکنم آسانسور دست از کار کشید، متعاقبا با کوچ دسته‌جمعی چندتایی از چیزهایم مواجه شدم که برایم مهم بودند، و با غیب شدن خودنویس عالی‌ام که جایگزین‌ناپذیر می‌پنداشتم ماجرا به اوج خود رسید. همه اینها به نحوی غیرقابل کتمان آزارم میداد.»

به مارگرت استفین، پاریس اکتبر 1935 

«...این فوریه در انستیتو مطالعات آلمانی خطابه‌ای خواهم داشت درباره «قرابتهای سببی». نمی‌دانم با لحاظ جمیعِ این شرایط تا کجا توان مقاومت خواهم داشت، در حالیکه داشته‌هایم حداکثر کفاف نیازهای اولیه زندگی آن هم صرفا دو هفته در ماه را می‌دهد. ناچیزترین خریدها فقط با وقوع یک معجزه امکانپذیرند. در عوض، چند روز پیش خودنویسم را، که هدیه، بلکه میراثی گرانقیمت بود گم کردم. و این [هر چه بود] هیچ معجزه نبود، که طبیعی‌ترین نتیجه‌ی بدخلقی عمیق و حتی بیشتر، تایید این اصل بود که «آن که هیچ ندارد، همان را هم که دارد از دست می‌دهد.»

به گرهارد شولم، پاریس آخر اکتبر 1935

-

*همگی از میان نامه‌های والتر بنیامین. گاهی آدم آنچنان در کرانه‌های عواطف دست و پا می‎زند که کوچکترین تکانه‌ای از بیرون، تعادلش را به کل برهم میزند. شبیه وزن پشه‌ای ‌که زانوان وزنه‌بردار سنگین وزنی را خم کند.

برگردان: نوستالژیک

«دسیسه، به مثابه همدستیِ متن‌ها برای شکستنِ بُت‌واره‌های ذهن»

 

شهریاران پرسپکتیوِ نگاهی متفاوت از مردم دارند. چشم اندازِ شهریار منفرد و منحصر به خود و مبتنی بر قضاوت و کیفیتِ مشاورانش است. مردم نیز، به عنوانِ افرادی منقسم و جدا از یکدیگر، چنین حالتی دارند اما هنگامی که به آنها اجازه دسترسی به یک آگاهی همگانی داده شود [مثلا وقتی امکان دسترسی به یکدیگر را می‌یابند، هنگامی که قادر به تشکیل جمعی تعاملی و بالفعل باشند] درکی بس‌گونه‌تر و بنابراین عینی‌تر از مسائل خواهند داشت تا آن حد که کمتر از شهریار تحت تاثیر عقاید مغلوط و فساد ِ[ناشی از آن] قرار می‌گیرند. هرچند مردم نیز ممکن است اغفال شوند، با اینحال آگاهیِ بس‌گونه‌، کارآمدترین دفاع در برابر قضاوتِ نادرست است. می‌توان گفت مردم، مجتمعا همه چیز را در‌باره کسانی که با آنها زندگی می‌کنند می‌دانند در حالیکه شهریار تنها آن چیزی را می‌داند که خود تجربه کرده یا به او گفته شود که صحت دارد. ماکیاولی به طریق مشابهی می‌گوید که مردم نه تنها بهتر آگاه می‌شوند بلکه بهتر از شهریار نیز قضاوت می‌کنند که این نیز برخاسته از چشم‌انداز و موقعیتِ یگانه‌ی آنهاست.
در سایه‌ی این برداشت ماکیاولی از پرسپکتیوهای متفاوت بین شهریار و مردم [تفاوتی که در تقدیمنامه‌ش به مدیچی و از رهگذر تمایز قائل شدن بین چشم‌انداز رفیعِ شهریار و چشم انداز فروافتاده‌ی خودش روایت می‌شود] باید گفت که هر واقعیت، گفته یا عقیده‌ای را میتوان با دو معرفتِ کاملا مجزا فهمید: معرفتِ شخصیِ شهریار و معرفتِ همگانیِ مردم. متعاقبا، هرآنچه که در معرض عموم گفته یا انجام شود، دستِ‌کم به طور بالقوه، چیزی را به مردم می‌گوید که به شهریار به همان طریق نمی‌گوید. اینجا ماکیاولی از اصطلاحِ رتوریکالِ آدیانوئتا [تحت اللفظی: آیرونی، آنچه صریح نیست] استفاده می‌کند که در آن واژه‌ها یا عباراتی در دو معنای مجزا درک می‌شوند. در حالیکه در رتوریکِ کلاسیک، این برداشت کلی وجود دارد که استفاده از آدیانوئتا به نخبگانِ حاضر در حوزه آگاهی [آنها که در باغند؟!] اجازه می‌دهد تا نسبت به مستمعینِ عام ادراک بهتری از معنای رمزی/کنایی آن واژه داشته باشند، برای ماکیاولی به یقین، این اصطلاح بستری در همراهی با جمهورِ مردم دارد. اینجا، «حضور در حوزه آگاهی» [همان در باغ بودن] جایگاهی‌ست که برای شهروندان عادی رزرو شده، و آنکه از این آگاهی مستثناست نخبه‌ترین فیگورها، یعنی خود شهریار است! برای ملاحظه‌ی نحوه‌ی عملکرد آدیانوئتا و اینکه چگونه ارزشِ همگانی بودن برای ماکیاولی به طریقی دسیسه‌آمیز به کار می‌رود بهتر است نگاهی بیندازیم به یکی از نمایشنامه‌های شناخته شده‌ترِ او، ماندراگولا (مهرگیاه). در نگاه اول روایتِ او درونمایه‌ای کمیک و جنسی دارد ولی در پرولوگ نمایشنامه ماکیاولی هشدار می‌دهد از آن چندان سطحی عبور نکنیم. اگر بخواهیم این توصیه را واقعا به کار بندیم، خواهیم دید از برخی جهات این نمایشنامه بازتاب دهنده آن استراتژی‌ست که ماکیاولی با زیرکی در متونِ سیاسی‌ش نیز به کار می‌برد.

در ماندراگولا [در فارسی مهرگیاه، و جالب اینکه نام دیگر آن مردم‌گیاه است] با مجموعه‌ای از شخصیت‌ها و رویدادها مواجهیم که دست به دستِ هم داده تا زنِ جوانِ شوهرداری را بفریبند [دسیسه‌چین‌ها، شارعینِ نان‌به‌نرخِ‌روزخور ، ابلهان...]  چهره‌نمای ماکیاولی در نمایش لیگِریو نام دارد، دسیسه‌گری پشت پرده که برای کمک به مرد جوانی به نام کالیماکو در اغوای زنی به نامِ لوکرتیا [در ایتالیایی لوکرزیا] تدبیر می‌کند. لوکرتیا همسر زیبایِ پیرمرد ثروتمند و ابلهی به نام نیکیاست [که گاهی و نه همیشه در جایگاه شهریار قرار می‌گیرد.] خود لوکرتیا را میتوان در جایگاهِ شهرِ فلورانس دید برای مردم، که می‌بایست با مردِ شایسته‌تر و جوانتری نرد عشق ببازد. در آغاز پلات، لیگریو کالیماکو را قانع می‌سازد تا در شمایل طبیب و در ظاهر به منظور درمانِ ناباروری لوکرتیا، خود را به نیکیا بنمایاند [در واقع روشن است که عامل ناباروری، خود نیکیاست نه لوکرتیا] و برای باروری او، مصرف مهرگیاه را تجویز کند. طبیب همچنین هشدار می‌دهد که مهرگیاه همسر او را قادر به بارداری خواهد کرد ولی در عین حال سمّیتِ آن موجب مرگِ اولین مردی خواهد شد که با لوکرتیا بخوابد. در مرحله بعد، کالیماکو مجددا تغییر ظاهر داده و در هیبت فقیری[مُحلّلی شاید!] درمی‌آید که نیکیا در نظر گرفته تا با همسرش بخوابد و سمیت مهرگیاه را با مرگ خود دفع نماید. نیکیا که مشتاقِ پدر شدن است، با دستهای خود کالیماکو را عریان کرده و در بارگاه همسرش می‌خواباند. پس از اجرای موفقیت آمیز نقشه [که به سختی نتوان نام تجاوز به آن داد] کالیماکو هویتِ واقعی و عشقِ خود به لوکرتیا را اظهار کرده و به طرز پیش‌بینی ناشده‌ای، او که زن پاکدامنی نیز بود، می‌پذیرد در خفا معشوقه‌ی کالیماکو بماند. در پلات نهاییِ نمایشنامه، هنگامی که نیکیا [که در حقیقت تبدیل به پااندازی مغبون شده] و هنوز فکر می‌کند کالیماکو طبیب است همراه با لوکرتیا، کالیماکو را می‌بیند که نزدیک می‌شود. اینجا شاهد پاره دیالوگی به این مضمون هستیم:

نیکیا: دکتر، اجاره دهید همسرم را به شما معرفی[Present] نمایم.کالیماکو: با کمالِ میل[Pleasure].
نیکیا: لوکرتیا! این همان مردیست که موجب خواهد شد کسی را داشته باشیم که در زمان پیری دستمان را بگیرد.لوکرتیا: بسی از دیدار او خوشحالم؛ میل دارم نزدیکترین دوستمان شود.
نیکیا: خدا خیرت دهد. میخواهم ایشان و لیگوریو را امشب به صرف شام دعوت کنم.لوکرتیا: بله، حتما.
نیکیا: و می‌خواهم کلید اتاق طبقه پایین را به ایشان بدهم تا هر وقت راحت بودند به آنجا بیایند چرا که در خانه زن ندارند و مثل جانوران زندگی می‌کنند.کالیماکو: قبول می‌کنم، هر وقت لازم بود استفاده خواهم کرد.

این پاره‌دیالوگ به خوبی کارکرد استراتژیکِ آدیانوئتا را نشان می‌دهد. نظاره‌گران البته به تمام این گفتگو خواهند خندید، از آن‌رو که به اطلاعاتی دسترسی دارند که نیکیا را به آن راهی نیست.[مثلا معنای دومِ این عبارت با یک تعبیر جنسی «کسی که در پیری دستمان را بگیرد»] آنها می‌دانند، همانطور که نیکیا نمی‌داند، تمام داستان مهرگیاه جعلی‌ست؛ دسیسه‌ای که به هدفِ فریب او طراحی شده است. علیرغم اینکه اغلب ماکیاولی را در حمایتش از دروغگویی بدنام کرده‌اند، اینجا نه کالیماکو و نه لوکرتیا دروغ نمی‌گویند؛ تنها فردی که فریب میخورد خود نیکیاست و آن نیز ناشی از آگاهیِ محدود [و البته خودمحور] اوست. در واقع با حضور آدیانوئتا، دروغی در کار نیست. بنابراین وقتی نیکیا میگوید «بگذارید شما را به همسرم معرفی کنم» و کالیماکو جواب میدهد «با کمال میل» او به وضوح میتواند اشاره‌ای داشته باشد بر «میلِ» شهوانیِ خود و لذتی که از او برده است، و باز هنگامی که لوکرتیا اشاره میکند دوست دارد کالیماکو نزدیکترین دوستش باشد، درک خود از واقعیت را بیان می‌کند. این خود نیکیاست که منظور او را از این گفته نمی‌فهمد. نظاره‌گران خواهند خندید چرا که تمام اینها در بستری از دسیسه و خوشیِ ناشی از آشکارگیِ دست انداختنِ نیکیا توسط کالیماکو و لوکرتیا اتفاق میفتد.
علاوه بر شخصیتهای فوق، همانطور که شرح داده شد، ما با حاضرینی واقعی طرفیم [از جهاتی با یک مردم] که ناظر نمایشنامه‌اند و به آن واکنش نشان می‌دهند. همانطور که شهریارِ ماکیاولی زاویه‌ی دید محدودی دارد، نیکیا نیز تنها در انحصار پرسپکتیو خودش گرفتار است. گذشته از این، او سوژه‌ی بی‌شمار مشاور بد است [یک طبیب تقلبی، کشیشی رشوه‌گیر، و خود لیگریو]. تماشاگران در سوی دیگر، به طور کامل هم نظرگاهِ محدود نیکیا و هم نظرگاهِ وسیع و همگانیِ خود را دریافت میکنند. این کمک می‌کند تا نکته‌ی مدّّنظر ماکیاولی درباره نامتقارن بودنِ چشم‌انداز شهریار در نسبتش با مردم را بهتر توضیح داد. مردم، در هر حرکتی از نمایشنامه می توانند وارد بازی شوند-- بدیلی از روش همگانی کردنِ [امر سیاسی] توسط رومیانِ باستان.

- 

* این متن، تلخیص و برگردانی‌ست آزاد از:
,James Martel,Textual Conspiracies: Walter Benjamin, Idolatry, and Political Theory
part I: Machiavelli’s Conspiracy of Open Secrets,University of Michigan Press, 2011

پ.ن: در همین نمایشنامه، لوکرتیا را می‌توان معادل الهه فورتونا [اقبال] نیز دانست. سرنوشت او در تن دادنش به کالیماکو، بلافاصله ما را به یاد یکی از معروفترین جملاتِ ماکیاولی خواهد انداخت:«...اقبال یک زن است، و اگر کسی می‌خواهد او را به انقیادِ خود درآورد لازم است که او را بزند. و می‌بینیم که او بیشتر خود را در اختیار آنهایی قرار می‌دهد که بی‌پروا هستند تا آنها که به سردی رفتار می‌کنند.»

پس لطفا روایت کنید، بنالید، خشمگنانه بحث کنید، و ببخشید.

*From Paul Ricouer's Interview with Richard Kearney ,Debates In Continental Philosophy,2004

چند روز پیش کتابی خواندم که تعدادی از شما بی شک آن را خوانده اید، کتابی از همینگوی به نام پیرمرد و دریا. بعد از خواندنش غافلگیر شدم از اینکه به چشم خود دیدم اخلاقیات همینگوی در نهایت یکی از همان اخلاقیات مالوف است. میگویم اخلاقیات همینگوی، برای اینکه واضح است او دغدغه اخلاق دارد، و اینکه این غیرمنصفانه است اگر اخلاقیات را در کارش نبینیم. و اساسا، به سادگی، این اخلاقیات ارباب است، اخلاقیات ارباب مطابق هگل، فکر نمی کنم مطابق نیچه، اما باید در این باره دقیقتر بود.

در مجموع همینگوی فقط به آن چیزی عشق می ورزد که انسانی که جایگاه اربابی را قبضه کرده می توانست بدان عشق بورزد. ارباب کسی است که می تواند شکار کند، می تواند ماهی بگیرد، کسی که کار نمی کند. ارباب با به مخاطره انداختن خود، با مرگ روبرو می‎شود؛ و این چیزیست که همینگوی همیشه به آن علاقه داشته. و به عنوان مثال، دیده نشده او یک قهرمان طبقه کارگر را ارائه کند. همیشه مردانی را به تصویر می کشد که ریسک می کنند، و نه ریسکی که هراس چون یک ویرانی بر سرش اوار شود. در شخصیتهای همینگوی همیشه چیز فایقی هست. اکنون این توانایی بر فائق آمدن در کتاب آخرش پیرمرد و دریا ملموس‎تر است.

به نظر من نکته چشمگیری در اینجاست؛ آن چیز اساسا خود-استواری که از آغاز تا پایان علیرغم همه چیز در پیرمرد باقی می ماند.خالی از اهمیت نیست که این مرد یک کارگر، در معنای دقیق کلمه، نیست، بلکه ماهیگیر است. ماهیگیری به واقع یک شغل نیست. شغل برای انسان نخستین، ولی شغلی که آن از خود بیگانگی را که خصیصه کار بنده است نمی آفریند. حتی در زمان حاضر نیز، کسی نیست که خود را ارباب به شمار بیاورد و نتواند ماهی بگیرد. ماهیگیری هنوز کاری برای اربابان است.

من فکر می کنم ممکنیتی که همینگوی در اینجا ارائه می کند قابل توجه است. ممکنیتی مشتمل بر دانستن اینکه چگونه آرام ماند،چگونه همه چیز را تاب آورد و نهایتا اینکه بدانی چگونه در تنها امکانی برای زیستن که شانس دستت داده خود را در موقعیت غالب قرار دهی، با وجود همه بدشانسی های قابل تصور.

*از George Battaile\The Unfinished System Of Nonknowledge,Published By University Of Minnesota Press,2001

برگردان: نوستالژیک

پ.ن: عنوان «در ستایش...» شیطنت ناجوانمردانه‎ای‎ست از جانب من. طبیعتا باتایِ مارکسیست نمی‎تواند ستایشی از تاب آوردن همه چیز داشته باشد. چند پاراگراف جلوتر باتای اذعان می‎کند هرچند همینگوی را از نزدیک نمی‎شناسد با اینحال گرویدن او به کاتولیسیسم را ناامیدکننده می‎داند و از گرایشات ضدعقلی او انتقاد می کند. باتای احتمالا اخلاق ماهیگیری را در امتداد اخلاق کاتولیکی می‎بیند. خوب، چه اهمیتی دارد!

برای محافظت از وضعیت خاطره‌هاشان، فاماها به روش زیر اقدام می‌کنند:

 بعداز محکم بستن خاطره با بندها و به «یاد آور ها»، با رعایت تمام احتیاطات ایمنی، آن را از سر تا نوک پا در ملحفه ای سیاه می پیچند. سپس رویش برچسب می زنند «گردش بیرون شهر در کوییلمس» یا «فرانک سیناترا»و به دیوار اتاق پذیرایی تکیه‌اش می‌دهند.

کرونوپیوم‌ها، که می‎دانید چه موجودات شلخته و تنبلی هستند، برعکس، خاطره‌ها را دور و بر خانه ول می‌کنند؛ آنها را با فریادهای شادمانه روی زمین می اندازند و لاقیدانه در بینشان قدم می زنند. هنگامی که یکیشان وَرجه وُرجه می‎کند، به نرمی نوازشش می‌کنند و می‌گویند «مواظب خودت باش» و همچنین «پله ها رو بپا». به همین خاطر است که خانه فاماها منظم و ساکت است، در حالی که در خانه کرونوپیوم ها غوغایی بر پاست و درهاست که به هم کوبیده می‌شوند. همسایه ها همیشه از دست کرونوپیوم ها شاکی‌اند، و فاماها در حالیکه سرشان را به نشانه موافقت تکان می دهند سراغ برچسب‌ها می‌روند تا از سر جای خود بودنشان مطمئن شوند.

پ.ن: کرونوپیوم ها موجودات بی‌تکلف، ساده، درهم ریخته و احساساتی و در کل آزاد از قید و بندهای متعارفند. اینها دقیقا در مقابل فاماها که خشک و هدفدار و قاعده‌مندند و نیز اسپرانزاها که رُک، فاقد خیالپردازی و تا حدی کودنند قرار میگیرند. هر سه تای این موجودات بامزه ساخته و پرداخته ذهن خولیو کورتاسارند.

 

برگردان: نوستالژیک 

در زندگی قبلیم سگ بودم، یک سگ خیلی خوب، و به همین خاطر به درجه ی انسان بودن ترفیع داده شدم. سگ بودن را دوست داشتم. برای کشاورز فقیری کار می کردم و گله ی گوسفندهایش را می پاییدم. گرگ ها و کایوت ها تقریبا هر شب تلاش می کردند پنجه ام را بخوابانند ولی حتی یکبار هم گوسفندی را از دست ندادم. کشاورز با غذاهای خوبی جایزه ام را می داد، غذاهایی از سفره ی خودش. اون شاید فقیر بود، ولی خوب می خورد. داشتم می گفتم، با بچه هایش وقتی مدرسه نمی رفتند یا در دشت کار می کردند، بازی می کردم. آنقدر دوستم داشتند که هر سگی آرزویش را داشت. وقتی پیر شدم آنها سگ جدیدی آوردند و من راه و رسم کار را یادش دادم. او به سرعت یاد گرفت و کشاورز هم من را به داخل خانه شان برد تا با آنها زندگی کنم. من هر روز صبح دمپایی هایش را می آوردم، و کشاورز هم پیر می شد. به آرامی رو به مرگ می رفتم. هر لحظه اندکی. کشاورز این را می دانست و سگ جدید را هر چند وقت یکبار به دیدنم میاورد .سگ جدید من را با پشتک و واروهایش سرگرم میکرد و پوزه به پوزه ام می مالید. و بعد یک روز صبح دیگر برنخاستم. آنها طی یک مراسم عالی پایین رودخانه در زیر سایه درختی به خاکم سپردند. آن پایان سگ بودن من بود. گاهی آنقدر دلتنگش می شوم که کنار پنجره نشسته و گریه می کنم. حالا در یک ساختمان بلند زندگی میکنم که چشم اندازش به توده ساختمان های دیگر است. محل کارم اطاقکی است و تمام طول روز به ندرت کسی همصحبتم می شود. این پاداش من برای یک سگ خوب بودن است. گرگ نماها حتی مرا نمی بینند. آنها از من نمی ترسند.

جیمز تیت/2002

برگردان: نوستالژیک

- 

دسامبر که بیاید، سی سال از زمانی که یک طرفدار روانپریش جان لنون با شلیک گلوله او را کشت خواهد گذشت. در دهه‎های بعد از مرگ او بیوه اش یوکو اونو، در میان اندوه خود و بدگمانی عمومی که او را مسئول فروپاشیدن بیتلز می‌دانستند، خاطره لنون را حفظ کرده است. در افتتاحیه نمایشگاه هنری جدیدش در برلین -آمیزه ای ازمجسمه سازی، صدا و فیلم- اونو با تایم درباره خشونت، گذشت و زنده نگهداشتن خاطره شوهر مقتولش صحبت میکند.

شما باید از دو موقعیت به آن نگاه کنید. یکبار از جلو که در آن صورت شما قاتل خواهید بود و یکبار از پشتش که قربانی خواهید بود.

نه، نه دیدن دنیا. بلکه دیدن خودشان از هر دو زاویه. تو میتوانی امروز شلیک کننده باشی و فردا کسی باشی که به سمتت شلیک می شود.

هنوز قادر نیستم او را ببخشم. اما من همیشه هم به او فکر نمیکنم و همین خوب است.

برای من یک فاجعه باورنکردنی بود. خیلی ناگهانی بود. ما ۱۰ دقیقه قبلش داشتیم با هم حرف می زدیم. بنابراین کنار آمدن با آن خیلی سخت بود. اما این واقعیت که من زنده ماندم، نه فقط از لحاظ فیزیکی بلکه از لحاظ روانی چیزی است که به خاطرش به خودم اعتبار می‎دهم. و فکر میکنم این جایی است که به عنوان یک انسان احساس سربلندی می کنم.همه ی ما به خاطر چیزهایی در وجودمان باید احساس غرور کنیم و این جاییست که غرور من قرار گرفته است. 

خیلی زیاد.

به طور غریبی به اندازه کافی، وقتی با جان بودم، نگران بودم مبادا در با او بودن غرق شوم و صِرفا تبدیل شوم به خانم لنون، یک شخصیت بی‌وجود. بنابراین مشتاقانه در خیلی از موارد مستقل بودم. زمانی که شعری می نوشتم، فقط خودم می نوشتمش. اما همکاری و کار مشترک زیادی هم در بین بود. جان به این کار مشترک خیلی بیشتر عادت داشت. می دانید، او همکارانی داشت- سه شریک. و همکاری او با پل مک کارتنی خیلی نزدیک بود. من عادت داشتم همیشه کارهایم را تنهایی بکنم، مثل یک گرگ تنها. و درست زمانی که عادت کردم تا با جان همکاری کنم او از من گرفته شد. اول نمیدانستم چگونه از عهده اش برآیم. اما بعدا" فهمیدم می توانم به مفید بودن برای طرفداران جان ادامه دهم چرا که در آن زمان آنها بسیار متاثر بودند. واقعا" حس کردم به عنوان همسر جان وظیفه من است تا مطمئن شوم که اوضاعشان روبراه خواهد شد. بنابراین قول دادم تا هر سال چیزی از جان بهشان بدهم. امسال ۱۲۱ آهنگ بازتنظیم شده جان را منتشر خواهم کرد.

خوب من خیلی خوش شانس بودم. ده سال پیش تعدادی از مردم ژاپن گفتند می خواهند کاری برای جان بکنند و گروهی از بزرگترین خوانندگان راک ژاپن را برای خواندن ترانه های او در بزرگداشتش به صحنه بیاورند.می خواهیم پول جمع آوری شده را برای مدرسه سازی در آفریقا هزینه کنیم. در ده سال گذشته ما ۱۰۰ مدرسه ساخته ایم، و نه فقط در آفریقا، در آسیا و آمریکای جنوبی هم.

امسال برنامه تان چه خواهد بود؟

این دهمین سالروز-کنسرت خیریه- خواهد بود. بنابراین یک کنسرت بسیار بسیار بزرگ در بودوکان ژاپن خواهیم داشت، جایی که بیتل ها اولین کنسرتشان در ژاپن را برگزار دادند.این طوری است که حالت منفی بودن ۸ دسامبر را به یک اتفاق مثبت تغییر داده ام.

مانند وقتی که تمام دنیا از من متنفر بودند چون فکر میکردند من بیتلز را از هم پاشاندم. آن موج نفرت می توانست مرا بکشد. ولی به جایش موج نفرت را تبدیل به انرژی دوست داشتن کردم. این کار بزرگی است.

خوب من این کار را حالا هم میکنم. هر روز تصور صلح را ترویج می دهم. این یک جور مراقبه گروهی است و مردم از همه جای دنیا در آن حضور دارند. فقط باید تصور کنی که جامعه ی ما می تواند جامعه ای مسالمت آمیز باشد.این یک مراقبه است. وقتی صلح را تصور می کنی، نمی توانی کسی را بکشی.این خوب است، نه؟

-

منبع: TIME

برگردان: نوستالژیک

در آوریل ۱۹۶۸، روزی که این عکس پیش‌تر دیده نشده از جی.دی.سلینجر گرفته شد، او ۴۸ سال داشت، به تازگی از همسرش طلاق گرفته بود و سه سال از آغاز انزوایش میگذشت؛ انزوایی که در ۴۵سال آخر عمرش همچنان ادامه یافت. در عکس، زیر چشمانش باددار است و چین های صورتش نمایان اما هر چند بسیار کمرنگ،در حال لبخند زدن است. دیوارهایی لخت و چند بسته سیگار. اما گویا ترین جزء روی درب در لبه سمت چپ است: قفلهای آهنین متلالو از نور فلاش که یاداور تکه کلام خدشه ناپذیر اوست: داخل نشوید. 

عکس را شین سالرنوی فیلمنامه‎نویس منتشر کرده و آن طور که خودش می‎گوید رابطه‎ای معنوی با ناطور دشت سلینجر دارد. سالرنو ۶ سال زمان و میلیونها دلار را صرف تحقیق درباره جزئیات زندگی اسرارآمیز سلینجر-از جمله ماجرای این عکس- کرده و قرار است نتایج آن را در قالب مستندی دو ساعته به نام«سلینجر» به نویسندگی و کارگردانی خودش و نیز بیوگرافی ۸۰۰ صفحه ای از او به نام جنگ محرمانه جی.دی.سالینجر منتشر کند. او توضیح میدهد«شما سالینجر متفاوتی را از آن چه برای دهه ها می شناختید خواهید دید. در هر دو مجموعه برای اولین بار عکسها و نیز مصاحبه های نادری از هم قطاران صمیمی اش در دوران نیویورکری او رونمایی می شوند-که بعضی از این افراد هرگز درباره جری لب به سخن نگشوده بودند.»

هر چند سخت است به جهانی که سلینجر سالها مصرانه تلاش میکرد مخفیش نگاه دارد دزدکی نگاهی بیندازیم و احساس گناه نکنیم اما انگیزه اصلی سالرنو خالصانه به نظر می رسد: جنگ محرمانه اساسا زندگی سلینجر را از نو خواهد نوشت و بسیاری از داستانهای نادرستی را که دهه ها درباره او بر سر زبانها بود تصحیح خواهد کرد.

 

منبع:نیوزویک

برگردان: نوستالژیک

آیا سکوت پیشه کردن درباره یک حقیقت، آن حقیقت را تکذیب میکند؟ آدورنو می گوید «سکوت، به سادگی استفاده از وضعیت عینیِ حقیقت است برای توجیهِ عجزِ سوبژکتیو خود: فروکاستنِ دوباره ی حقیقت به کذب.» چرا باید اینگونه باشد؟ آیا برای کسانی که صادقانه قصدِ اعتراف به عجز سوبژکتیو خود در قبالِ درکِ حقیقتی را دارند راهِ دیگری جز سکوت کردن متصور است؟ یا باید همواره جزوِ کسانی بود که نه تنها حقیقتی را بازشناخته اند، بلکه پیوسته آن را «نوکِ زبانشان» حمل می کنند؟

پ.ن: نوک زبان، جای متناقض‌نمایی ست. از یکسو نزدیکترین مکان به لبها، به مرز بیان شدن است و از سویی دیگر، به شهادتِ اصطلاحی رایج [On The tip of my tongue، Sur le bout de ma langue، نوک زبانم] جایگاه تمام کلمات و مفاهیمِ از ذهن پریده ای‌ست که با اِ...آ...های بی معنا فاصله گذاری می شوند.

*نقاشی: Time (Staurn) saving his daughter Truth (Veritas) from falsehood and envy- By François Lemoyne

شوپنهاور معتقد بود بشر به صورت بیولوژیکی میل دارد که به دنبال شرکای نامناسب عشقی بگردد. بنابراین اگر شما در عشق بدشانسید، آنطور که آلن دو باتن در کتابش تسلیات فلسفه میگوید نباید زیاد آن را به دل گرفت زیرا از اول هم قرار نبوده که شاد باشیم. فلاسفه به طور سنتی تحت تاثیر رنج عشق قرار نگرفته اند. آرتور شوپنهاور (1788-1860) از این بی تفاوتی متعجب و متحیر شده بود:«مایه تعجب است امری که نقش به این مهمی را در زندگی انسان بازی میکند تا به حال تقریبا به طور کامل توسط فلاسفه نادیده گرفته شده است و به شکل مسئله ای خام و ناآزموده پیش روی ما قرار میگیرد.»

به نظر میرسد این غفلت نتیجه یک کفّ نفس عظیم باشد. شوپنهاور بر واقعیت نامطبوعی که در ذهن دارد اصرار می ورزد:«عشق...میتواند در هر آنی در جدی‏ترین اشتغالات ذهن وقفه بیندازد، و گاهی حتی بزرگترین ذهن‌ها را نیز گیج کند. عشق میداند چگونه یادداشتهای عاشقانه اش را حتی در کیفهای اداری و لابلای دست نوشته های فلسفی بلغزاند.» مانند میشل دو مونتنی، شوپنهاور نیز درگیر این مسئله بود که چه چیز انسان را از منطقی بودن به زیر می کشاند. او اذعان میکرد که ذهن ما به بدنمان تمکین میکند –علیرغم ایمان متکبرانه ای که به برعکس این موضوع داریم. اما شوپنهاور فراتر رفت. او بر نیروی درون ما که احساس میکرد همواره بر عقل پیشی میگیرد یک نام نهاد: اراده به حیات (Wille zum Leben) – به عنوان میلی ذاتی در درون انسانها برای زنده ماندن و تولید مثل کردن. این میل است که حتی اکثر افراد وابسته به منطق و متفکرین حرفه‎ای  را با تصور نوزادی در حال گریستن اغوا می کند و اگر هم این جور آدمها تحت تاثیر چیزی قرار نگیرند محتمل است که بچه‌دار شوند و در بدو تولدش او را به شدت دوست بدارند. و باز این میل به حیات است که افراد را تحریک میکند تا منطقشان را به مسافران خوشایند یک قطار آمده از مبدائی دور ببازند [منظور دو باتن بچه هاست].
شوپنهاور از اینکه عشق را نامتناسب و اتفاقی بداند خودداری میکند:«در این مورد هیچ چیز جزئی که جای پرسش داشته باشد وجود ندارد...غایت همه روابط عاشقانه...مهم تر از همه اهداف دیگر در زندگی انسان است و در نتیجه آن چنان ارزش ژرفی دارد که همگان آن را با جدیت دنبال کنند.»

و هدف چیست؟ نه صمیمیت و همدلی و نه رهایی جنسی، نه دریافتن چیزی و نه سرگرمی. عشق بر زندگی غلبه دارد زیرا «آنچه توسط عشق تصمیم‎گیری می شود چیزی نیست جز توالی نسل آینده...» البته این واقعیت که وقتی از کسی شماره تلفن میگیریم ندرتا تصور تداوم نسل در ذهنمان وجود دارد را نمی توان ایرادی به نظریه او محسوب کرد. ما طبق تئوری شوپنهاور از دو بخش خودآگاه و ناخودآگاه تشکیل شده ایم : «عقل راه راه نفوذی به کارگاه مخفیِ تصمیم‎گیری امیال ما نیست. البته عقل محرم اسرار میل است اما با این حال دست به ادراک هر چیزی نمی زند. عقل فقط تا آنجا که برای ترویج تولید مثل لازم است درک می کند،که ممکن است به معنی ادراک بسیار سطحی و اندکی باشد: ایجاد یک استثناء بین افراد، که ممکن است از آن به شکل آگاهانه، چیزی بیش از تمایل شدید برای دیدار مجدد یکنفر حس نکنیم. ولی چرا باید حتی چنین فریبی لازم باشد؟ زیرا، به گفته شوپنهاور، مابه طور اثبات شده‌ای موافق تولیدمثل نیستیم مگر اینکه اول فهم و منطقمان را از دست بدهیم. تولید مثل پروسه ای انرژی‌بر و خسته کننده است. و اما عشق؛ یکی از عمیق ترین اسرار عشق اینست که «چرا او؟» و چرا علیرغم داشتن نیت مناسب، نمی توانیم رغبت جنسی به بعضی افراد معین دیگر داشته باشیم که به همان اندازه جذاب و برای زندگی کردن راه دست‌تر بوده اند؟ این حس گزینش، شوپنهاور را اصلا متعجب نکرد. اراده به حیات همواره ما را به سمت کسانی میکشاند که شانسمان را در تولید بچه های زیبا و باهوش افزایش می‎دهند و در عوض از کسانی که این شانس را کمتر می‌کنند دور می‌سازد.

از آنجا که پدر و مادرهای ما نیز در روابط عاشقانه شان اشتباهات ناگزیری داشته اند پس نامحتمل است که ما «خودِ ایده آل و متعادلمان» به دنیا آمده باشیم. مثلا ما به طور معمول بیش از حد بلند، بیش از حد مردانه، بیش از حد زنانه و با بینی های بزرگ یا چانه کوچک به دنیا میاییم. بنابراین میل به حیات ما را به سمت کسانی هل خواهد داد که با احتساب آن نقایصی که خودشان دارند لااقل نقایص ما را در نسل بعد خنثی کنند. بینی بزرگ با بینی بیش ازحد تخت احتمالا منجر به یک بینی بی نقص خواهد شد.

 شوپنهاور دوست داشت مسیر جذاب بودن را پیش‎بینی کند و به این نتیجه رسید که فرضا زنان قد کوتاه عاشق مردان بلند قد خواهند شد اما به ندرت زنان بلند قد عاشق مردانی بلندقد تر از خودشان خواهند شد –از هراس تولید غول- و مردان با حالت زنانگی بیشتر به سمت زنان موکوتاه با رفتار پسرانه کشیده خواهند شد: «خنثی سازی هر دو فردیت مستقل...مستلزم آن است که حد خاصی از مردانگی مرد با حد خاصی از زنانگی زن متناظر باشد به طوریکه تقعر هر کدام دقیقا تحدب طرف مقابل را خنثی کند.»

متاسفانه، تئوری جاذبه شوپنهاور را به نتیجه‎گیری غم‎افزایی رساند: آن کسی که برای تولید بی نقص‌ترین نسخه فرزند آینده‌مان بهترین گزینه محسوب میشود، تقریبا هرگز برای خود ما مناسب ترین گزینه نیست. [هر چند در آن لحظه ما قادر به درک این موضوع نیستیم چون میل به حیات چشمانمان رامی بندد].

شاد بودن و تولید بچه های سالم و بی نقص اساسا دو پروژه متضاد یکدیگرند که عشق، کین‎توزانه ما را بین انتخاب یکی از آن دو برای سالیان متمادی سردرگم میکند:«عشق...خود را در قالب افرادی بروز میدهد که فارغ از رابطه جنسی، تنفرانگیز، قابل تحقیر و حتی برای فرد عاشق انزجار آور خواهند بود. اما اراده نوع بشر بسیار قدرتمندتر از اراده فردی است. آن قدر که فرد عاشق چشمهایش را بر روی تمام کیفیتهای طاقت فرسا و متناقض با خودش در معشوق می بندد. تنها از این زاویه است که می شود توضیح داد که چرا اغلب شاهدیم افرادی بسیار منطقی و حتی از لحاظ عقلی متعالی، تن به ازدواج های پر جار و جنجال با سلیطه ها و افراد نامتجانس میدهند.» شوپنهاور تلاش میکند برای زمین خوردنهای بشر در مسئله عشق تسلایی ارائه دهد:درد ما طبیعیست. نیرویی به اندازه کافی قدرتمند که ما را به سمت پروراندن فرزند هل میدهد نمیتواند بدون اینکه اثر ویرانگری بر جای بگذارد ناپدید شود. به علاوه ما ذاتا قابل عشق ورزیدنیم. شوپنهاور از ما میخواهد که در برابر بیچارگی خود شگفت زده نشویم.

در کتابخانه او مطالب زیادی مرتبط به علوم طبیعی وجود داشت و جالب است بدانید شوپنهاور احساس همدردی به خصوصی با موش کور میکرد. بدقیافه عقب مانده ای که ساکن دالان های تنگ و نمور است اما دست به هر کاری در ید قدرتش می زند تا خود را-نسل خود را- ابدی کند.

به هر حال ما همچنان پیگیر روابط عشقی خودمان هستیم، در کافه ها با شرکای آینده مان گپ خواهیم زد و بچه‎دار خواهیم شد، با همانقدر انتخابی که موش کور یا مورچه ها دارند و به ندرت از آنها شادتریم. البته وقتی که در عشق زمین خوردیم این یک تسلی خواهد بود که بشنویم شاد بودن هیچوقت بخشی از نقشه نبوده است.تسلایی که شوپنهاور پایه اش را می ریزد.

با تلخیص از اینجا

برگردان:نوستالژیک

رحیم مشایی: ایران دولت اسراییل را مشروع نمی داند اما این دلیل بر این نیست که بخواهیم قدمی علیه اسراییل برداریم. این فقط تفکر ماست. دولت اسلامی ایران راه حل دموکراتیکی برای مسئله اسراییل و فلسطین دارد. ما معتقدیم اگر به فلسطینی ها،کسانیکه در حقیقت ساکن این سرزمینند این حق انتخاب داده شود تا رژیم خود را تعیین کنند در آن صورت بدیهی است که به طور طبیعی دیگر رژیم اسراییل دولت آن مردم نخواهد بود. افراد زیادی دست به این تبلیغات می زنند که ایران قصد حمله به اسراییل را دارد. این فقط یک پروپاگاندای منفی و حرف اشتباه و بی پایه ایست. همیشه اسراییل کسی بوده که ایران و دیگر ملتهای منطقه را تهدید کرده است.همیشه این اسراییل بوده که به کشورهای همسایه‌ش حمله کرده. هیچکس هرگز به اسراییل حمله نظامی نکرده است. ما معتقدیم رژیم اسراییل باید به این نقطه برسد که دارد اثرگذاریش را از دست میدهد. و نمی تواند برای ملتهای قدرتمند منطقه قانون تعیین کند.این هزینه زیادی برای آمریکا دارد. راه حل ما مطلقا و تماما دموکراتیک است.

لورا سکور: میخواهم به مسائل داخلی ایران برگردیم. دیشب در برنامه چارلی رز،آ قای احمدی نژاد گفتند که اپوزیسیون در ایران آزادانه فعالیت میکند. و آنهایی که به زندان افتادند فقط کسانی اند که به تخریب اموال عمومی پرداختند. کسانی که شیشه ها را شکستند و ماشینها را آتش زدند. آیا این را مقارن با حقیقت میدانید؟

ر.م: کاملا صحیح است. در حقیقت افراد زیادی در زندان نیستند. صدها و هزاران نفر از مردمی که به خیابان ها آمدند عقایدشان را بیان کردند.اگر قرار بود همه آنها را بگیریم که زندانها اینقدر جا نداشتند. معدودی که در زندانند کسانی اند که خرابکاری کردند، خشونت آفریدند و امنیت مردم را سلب کردند.

ل.س: و هنوز گروه‌های بین‌المللی گزارش می‌دهند که 38 ژورنالیست در زندانهای ایرانند و 18 نفر دیگرشان نیز در مرخصی اند. اتهامات آنها هیچ ارتباطی با خرابکاری ندارد. چرا این افراد در زندانند؟

 هیچوقت دلتنگ نبوده‌ام. توی اتاقی تنها بوده‌ام. هوس خودکشی کرده‌ام. افسرده بوده‌ام. حالم خراب بوده، خرابتر از هر چیزی. اما هرگز این احساسو نداشتم که یه نفر میتونه بیاد تو اون اتاق و شفام بده...یا اینکه هر تعداد آدمی بتونند وارد اون اتاق بشن. چه جوری بگم، به خاطر این کِرم تنهایی و خلوت‌نشینی، دلتنگی هیچوقت پاپیچم نشده. ممکنه تو یه مهمونی باشه که احساس تنهایی کنم یا تو یه استادیوم پر از ملت که دارن هورا می‌کشند. به قول ایبسن قویترین آدما، تنهاترینشونند. هیچوقت فکر نکرده‌ام خوب، حالا یه بلوند خوش بر و رو میاد اینجا و یه تکونی بهم میده، شونه‌هامو میماله و من حالم خوب میشه. نه، فایده‌ای نداره. عوام‌الناس رو که می‌شناسی، میگن حالی به هولی، امشب شب جمعه‌س، چیکاره‌ای؟ میخوای فقط اونجا بشینی؟ -خوب آره؛ واسه اینکه اون بیرون هیچ خبری نیست. فقط خریته. اختلاط یه مشت آدم مفلوک با یه مشت کله‌پوک دیگه. بذار خودشونو خر کنند. هیچوقت ویرَم نگرفته که شبا بزنم بیرون. گاهی تو بارها قائم می‌شدم فقط چون نمی‌خواستم تو کارخونه ها قائم شم. همین. واسه همه اون میلیونها آدم متاسفم ولی خودم به‌شخصه هیچوقت دلتنگ نبودم. از خودم خوشم میاد. خودم بهترین سرگرمی خودمم. بیا بازم شرابی بزنیم!

من اسمشونو میذارم ماشینای ناله. اوضاع یه مرد با اونا هیچوقت روبراه نیست...و وقتی پای اون هیستری زنانه و دعوا مرافعه میاد وسط...اه پسر ولش کن. باید برم بیرون، بپرم تو ماشین و بزنم به چاک؛ هر جا که بشه. یه جایی یه قهوه‌ای بخورم. هر جا. هر چیزی جز یه زن دیگه. ببین فکر می‌کنم اصلا" اونا یه جور دیگه ساخته شدن.[خودمانی می‌شود] هیستری که شروع میشه از دست میرن. می‌خوای که تمومش کنی ولی اونا نمی‌فهمند.[با یک جیغ بلند زنانه]«کجا داری میری؟» دارم از این جای لعنتی میرم عزیزم. فکر می‌کنند از زنا متنفرم اما نیستم. خیلی چیزا در این باره شایع شده. اونا فقط می‌شنوند بوکوفسکی یه خوک نر شوونیسته اما منبعشو چک نمی‌کنند. قطعا"بعضی وقتا باعث میشم زنا بد به نظر بیان، ولی همین کارو با مردا هم می‌کنم. حتی اینکارو با خودمم می‌کنم. اگه فکر کنم یه چیزی بده، میگم اون چیز بده. مرد، زن، بچه، سگ. زنا خیلی نازک نارنجی‌اند. فکر می‌کنند تافته جدا بافته‌اند. این مشکلشونه.

ایمان چیز خوبیه. واسه اونا که دارندش. فقط بار مسئولیتشو رو من نذار. من به لوله‌کش خونه‌مون بیشتر از زندگی ابدی ایمان دارم. لوله‌کشا یه کارخوب می‌کنند: جریان فاضلابو باز نگه می‌دارند.

زمستون بود. تو نیویورک داشتم از گرسنگی می‌مردم و در عین حال سعی می‌کردم یه نویسنده بشم. واسه سه چهار روز هیچی نخورده بودم. نهایتا گفتم میخوام یه پاکت بزرگ پاپ‌کورن بخورم. و خدایا، تا اون زمان هیچ چیز به اون خوشمزگی نخورده بودم. خیلی خوب بود. هر دونه‌ش، میدونی، هر دونه‌ش مثل یه استیک بود. می جویدمشون و توی معده‌ی بیچاره‌م می‌ریختم. معده‌م هم می‌گفت متشکرم! متشکرم! متشکرم! تو بهشت بودم. به راه رفتن ادامه می‌دادم که دو نفر رد شدند.ی کیشون به اون یکی گفت «یا عیسی مسیح!» اون یکی گفت «یارو رو دیدی چطوری داشت پاپ‌کورن می‌خورد؟خیلی ناجور بود.» من دیگه نتونستم از بقیه پاپ‌کورنام لذت ببرم. فکر کردم منظورت از اینکه خیلی ناجور بود چیه؟ من الآن اینجا تو بهشتم. حدس می‌زنم یه جورایی کر و کثیف بودم. اونا همیشه می‌تونند این حرفارو به یه آدم داغون بگن.

زیاد به مردم نگاه نمی‌کنم. به همم می‌ریزند. میگن اگه به یکی خیلی نگاه کنی کم‌کم خودت هم شبیهش میشی. بیچاره لیندا! بیشتر اوقات بدون مردم هم می‌تونم به کارام برسم. اونا پرم نمی‌کنند، خالیم می‌کنند. واسه هیچ بنی‌بشری هم احترام قائل نیستم. اونجوری مشکل‌دار می‌شدم. دارم دروغ میگم. ولی باور کن، صحت داره.

[حذف شد]

غیر قابل خوندن و مورد مبالغه‌. ولی مردم نمیخوان اینو بشنون. می‌دونی، نمیشه به جاهای مقدس حمله کرد. شکسپیر با گذر قرنها دیگه جا افتاده. تو میتونی بگی فلان بازیگر یه ایکبیری نکبته ولی نمی‌تونی بگی شکسپیر چرنده. هر چه بیشتر یه چیزی دور و برِ افاده‌ای‌ها باشه اونا بیشتر خودشونو بهش می‌چسبونند، مثل این ماهی‌های مکنده. وقتی احساس کنند یه چیزی امنه، خودشونو بهش می‌چسبونند. لحظه‌ای که حقیقتو بهشون میگی وحشی میشن. نمی‌تونند باهاش کنار بیان. اون حقیقت به روند فکری خودشون حمله میکنه.حالمو به هم می‌زنند.

همیشه منو به بدبینی متهم کردند. فکر می‌کنم چون دستشون به انگور نمیرسه میگن ترشه. بدبینی یه جور ضعفه. میگه «همه چیز اشتباهه! همه چیز اشتباهه!» می‌دونی؟ «این درست نیست! اون درست نیست!» بدبینی نقطه ضعفیه که قدرت وفق دادن آدم با اتفاقی که در همون لحظه داره میفته رو سلب می کنه. آره، بدبینی یه نقطه ضعفه، درست مثل خوش‌بینی.«خورشید می‌درخشد، پرنده‌ها چهچه می‌زنند...پس لبخند بزن!» اینم مزخرفه. حقیقیت یه جایی مابین این دو تاست. هر چی که هست همینه که هست. و شما نمی‌تونی باهاش کنار بیای. خیلی بده.

ممکنه جهنمی در کار نباشه ولی اونایی که به قضاوت آدم می‌شینند می‌تونند جهنم بسازند. مردم بیش از حد آموخته شدند. در مورد همه‌چیز بیش از حد آموزش دیدند. شما باید از طریق اونچه که برات پیش میاد کشف کنی چه واکنشی نشون بدی. می‌بایست یه کلمه غریبی رو اینجور مواقع به کار ببرم...«خوبی». فکر می‌کنم درون همه ما یک رگه‌ی غائی از خوبی وجود داره. من به خدا اعتقاد ندارم ولی به این خوبی اعتقاد دارم. می‌تونه پرورش پیدا کنه. جز سِحر و جادو نیست که توی ترافیک متراکم و درهم تنیده‌ی بزرگراه، یک غریبه بهت راه بده تا بتونی خطت رو عوض کنی. امیدوار کننده‌ست.

موارد خیلی کمی وجود داره. آخرین و بهترین طنزپرداز یکی بود به اسم جیمز تربر. اما طنزش انقدر خوب بود که مجبور شدند نادیده‌ش بگیرند.این مرد همون چیزیه که بهش میگن روانشناس/روانکاو قرن. اون جنبه مردانه/زنانه داشت. می‌دونی، جنبه دیدن از نگاه همه مردم. نوشداروی همه. طنزش اونقدر واقعی بود که باید صادقانه خنده‌ت رو فریاد می‌زدی. از تربر که بگذریم، کس دیگه‌ای مدّ نظرم نیست. من کمی ازش تاثیر گرفتم ولی نه مثل کاری که اون می‌کرد. این چیزی که من دارم رو واقعا بهش نمیگم طنز. میگم تیزی خنده‌دار. من در این تیزی خنده‌دار گیر کردم. مهم نیست چی پیش میاد، به هر حال مضحکه. تقریبا همه‌چیز مضحکه. می‌دونی، ما هر روز پی‌پی می‌کنیم. فکر نمی‌کنی این مضحکه؟ ما باید به شاشیدن و فرو کردن غذا تو دهانمون ادامه بدیم. از گوش‌هامون موم میاد بیرون. باید خودمون رو بخارونیم. واقعا بدترکیب و بی‌معنی. نوک سینه‌ها بی‌مصرفند مگر اینکه...ببین ما هیولایی هستیم. اگه واقعا اینو بفهمیم می‌تونیم خودمونو دوست داشته باشیم. بفهمیم چقدر خنده‌داریم، با روده‌های پیچ در پیچ و مدفوعی که به آرامی جلو رانده میشه. وقتی توی چشمهای هم نگاه می‌کنیم و میگیم «دوستت دارم»، محتویات دل و روده‌مون در همون لحظه داره تبدیل به کربن و مدفوع میشه. و ما هرگز کنار هم نمی چُسیم، اینا همه‌ش رگه‌های کمیک داره...

و بعدش می‌میریم...مرگ هیچی دستمون نداده. هیچ مدرکی رو نشونمون نداده. این ماییم که مدارکمون رو نشون میدیم. آیا با متولد شدن واقعا زندگی رو به دست آوردیم؟ نه واقعا. اما مطئنیم که گیر اون لعنتی افتادیم. ازش منزجرم. از مرگ منزجرم. از زندگی منزجرم. از اینکه بین این دو تا گیر بیفتم متنفرم. می‌دونی چند بار اقدام به خودکشی کردم؟ (لیندا می پرسه «اقدام؟») بهم وقت بده. من فقط ۶۶ سالمه. هنوز دارم روش کار می‌کنم.

مثل گیر افتادن توی کنج می‌مونه. آدم هول میشه. من همیشه همه‌ی واقعیت رو نمیگم. دوست دارم لاس بزنم و یک کمی مسخره‌بازی دربیارم، واسه همین هم یه مقدار اطلاعات غلط غلوط میدم تا با چرندیاتمون سرگرم بشیم. بنابراین اگه میخوای منو بشناسی هیچوقت مصاحبه‌هامو نخون. اینو ننویس...

 

برگردان:نوستالژیک

چه مواقعی بیشتر از همیشه خوشحال بودید؟

چندباری که منتظر لحظه خوشی بودم؛ یا اینکه آن لحظه [خوش] را به یاد میاوردم -به هر حال هرگز در لحظه اتفاق افتادنِ آن خوشی نبوده.

بزرگترین هراستان از چیست؟

بعد از مرگ بیدار شوم. به همین دلیل است که می‌خواهم بلافاصله بسوزانندم.

اولین خاطره‌ای که به یاد میاورید؟

مادرم که لخت بود. منزجرکننده بود.

کدام فرد در قید حیات را بیش از همه تحسین می‌کنید و چرا؟

ژان برتراند آریستید، رییس جمهورِ دوبار معزول شده هائیتی. او الگویی‌ست برای آنچه حتی در موقعیتی یاس‌آور می‌توان برای مردم انجام داد.

رقت‌آورترین خصیصه خودتان را چه می‌دانید؟

بی‌تفاوتی‌ام نسبت به بدبختی‌های دیگران.

رقت‌آورترین خصیصه دیگران را چه می‌دانید؟

آمادگی هرزه‌وارشان برای پیشنهادِ کمک به من موقعی که نیازی به آن ندارم یا کمکی نمی‌خواهم.

شرمسارانه‌ترین لحظه‌ای که داشتید چه بوده؟

لخت ایستادن مقابل زنی پیش از عشقبازی.

جدای از اموال، گرانترین چیزی که خریده‌اید چه بوده؟

چاپ جدید مجموعه آثار هگل به آلمانی.

و گنجینه‌تان؟

رجوع کنید به پاسخ قبلی.

چه چیز افسرده‌تان می‌کند؟

شادمان دیدنِ آدمهای ابله.

بیش از همه از نمودِ چه چیز در ظاهرتان بیزارید؟

چیزی که باعث شود آن جوری به نظر بیایم که حقیتاً همانجوری هستم.

نچسب‌ترین عادتتان چیست؟

تیک‌های مضحک و بیش از حدّ دستانم موقع صحبت کردن.

انتخابتان در یک بالماسکه چه لباسی‌ست؟

ماسکی از چهره خودم بر صورتم، که باعث شود مردم فکر کنند من کسی نیستم جز کس دیگری که تظاهر می‌کند من باشد.

عذاب‌آورترین لذتتان چیست؟

به طرز شرم‌آوری تماشای فیلمهای تاثربرانگیزی از قبیل اشکها و لبخندها.

از چه لحاظ به والدینتان مدیونید؟

امیدوارم از هیچ لحاظ باشد. حتی یک دقیقه هم برای مرگشان افسوس نخوردم.

بیش از همه دلتان می‌خواهد از چه کسی پوزش بخواهید و چرا؟

از پسرهایم. چرا که به اندازه کافی پدر خوبی نبودم.

چه حسی در عشق می‌بینید؟

یک بدبختی بزرگ، یک مزاحمت هیولاوار؛ وضعیتِ دائمیِ اضطرار که به تمام لذتهای کوچک گند می‌زند.

عشق زندگی شما چه چیزی یا چه کسی‌ست؟

فلسفه. در خفا فکر می‌کنم «حقیقت» وجود دارد بنابراین می‌توانیم درباره‌اش بیاندیشیم.

رایحه مورد علاقه‌تان؟

بوی پوسیدگی در طبیعت، شبیه بوی درختان رو به پوسیدن.

هر گز گفته‌اید «دوستت دارم» در حالیکه واقعاً اینطور نبوده؟

همیشه. وقتی واقعاً کسی را دوست می‌دارم، جز با با اظهارات پرخاشگرانه و گزنده نمی‌توانم نشانش دهم.

از کدام انسان در قید حیات بیش از همه نفرت دارید و چرا؟

پزشکانی که دستیار شکنجه‌گرها می‌شوند.

بدترین شغلی که تا به حال داشته‌اید؟

تدریس. متنفرم از دانشجوها، مثل همه مردم آنها هم اغلب احمق و کسالت‌آورند.

بزرگترین یاس‌تان چه بوده است؟

آن چیزی که آلن بادیو «فاجعه ی نامفهوم قرن بیستم» می‌نامد: فروپاشی مصیبت‌بار کمونیسم.

اگر می‌توانستید گذشته خود را ویرایش کنید، چه چیزش را تغییر می‌دادید؟

به دنیا آمدنم را. با سوفوکلس همنظرم: بزرگترین خوش‌شانسی متولد نشدن است، اما این شوخی‌ست، آدمهای اندکی‌اند که موفق به این امر شوند.

اگر قادر بودید در زمان به عقب برگردید، کجا می‌رفتید؟

به آلمان اوائل قرن ۱۹ تا دوره‌ای دانشگاهی را با هگل بگذرانم.

چگونه به تمدّد اعصاب می‌رسید؟

با گوش دادن مکرر و مکرر به واگنر.

هر چند وقت یکبار رابطه جنسی دارید؟

بستگی دارد منظور از رابطه جنسی چه باشد. اگر آن خودارضایی مرسوم با شریک زندگی‌ات باشد، سعی می‌کنم اصلاً هیچوقت آن را نداشته باشم.

لحظه‌ای که خود را بیش از همیشه به مرگ حس کردید کِی بوده؟

 زمانی که حمله قلبی خفیفی داشتم. آن موقع از بدنم متنفر شدم: از اطاعت بلاشرط از من در جهت انجام وظیفه‌هایش سر باز می‌زد.

چه چیزی [اگر از دستتان برمی‌آمد] کیفیت زندگی‌تان را بهتر می‌کرد؟

پیر نشدن.

بزرگترین چیزی که به آن دست یافته‌اید را چه می‌دانید؟

فصل‌های -کتابی- که در آن چیزی را که فکر می کنم تفسیر مناسبی از هگل است، شرح می‌دهم.

مهمترین درسی را که زندگی به شما آموخته چیست؟

که زندگی چیز احمقانه و بی‌معنایی ست که چیزی برای آموختن به شما ندارد.

رازی را به ما بگویید.

کمونیسم پیروز خواهد شد.

-

منبع: گاردین

برگردان: نوستالژیک

تشنه‎تان است؟ از سهم آب یکی دیگر بنوشید. چیری را در جنگل جا گذاشته اید؟ بی خیال جامانده تان شوید. صدایی عجیب در زیرزمین می شنوید؟ وانمود کنید که نمی‌شنوید. هر کاری که می‌کنید فقط بلافاصله از گروه جدا نشوید وگرنه غزل خداحافظی را خواهید خواند. جمله‌ی "همین الآن بر می‌گردم" تبدیل به چنان استعاره‌ای از یک صحنه وحشت‌زا و مرگبار شده است که تقریبا همه‌ی تماشاگران را در انتظار سر رسیدن مهاجم ماسک داری میخکوب می‌کند که ترتیب "فرد بدون بازگشت" را بدهد. نه، شما دیگر بر نمی‌گردید. خانواده‌تان شما را خونالود و در حالیکه از درب گاراژ دار زده شده‌اید پیدا خواهند کرد.

وقتی در حال فرار یا مخفی شدن از دست آن شیطان‌صفتِ دیوانه و چاقو به‌دست هستید ممکن است از خودتان بپرسید: واقعا کجاست؟ جواب این است: درست پشت سرتان! از کسانی که قبل از شما مرده اند یاد بگیرید. در فیلم سکوت بره‌ها [۱۹۹۱] کلاریس استرلینگ، کارآموز اف.بی.آی، حداقل این آینده‌نگری را داشت که با خودش اسلحه‌ای به مخفیگاه قاتل سریالی ببرد. کلاریس با دشواری زیادی زنده از آن انباری بیرون آمد. شما؟ نخواهید آمد. 

اگر شروع فیلم ترسناکتان به حال و روز خودتان شبیه است، فورا چراغها را روشن کنید و از اینکه همه کاردهای آشپزخانه سر جایشان هستند مطمئن شوید. اگر گزارش جدیدی از فرار از تیمارستان یا شیوع  آیین شیطانیِ اسرارآمیزی شنیدید، بی خیال فیلم ترسناکها شوید. خود شما احتمالا"در یکیشان خواهید بود. درواقع، از همه‌ی صفحات نمایشگر دوری کنید. روح و حلقه هر دو پیامد مشابهی داشتند. 

اگر در وضعیتی قرار گرفتید که می‌توانستید از دست آن قاتل نقابدار فرار کنید، یادتان باشد که غالبا ماشین وسیله قابل اعتمادی نیست. عمر باطری همیشه در لحظه ای وحشت افزا و غیرمنتظره تمام می شود. همچنین در لحظاتی که مورد هجوم دسته زامبی‌ها قرار گرفته‌اید، روی هر نیرویی که باید در آن لحظه به کمکتان بیاید حساب نکنید، چرا که دستتان را در پوست گردو می‌گذارد. همیشه یادتان باشد که یک دسته کلید اضافی با خود ببرید (دسته کلید اول حتما"در اولین حمله گم و گور خواهد شد) رفتن پیشگیرانه به یک مکانیکی را نیز مد نظر قرار دهید...مکانیکی که به هر حال، یک قاتل تبر به دست است.

به هر حال استقامت نشان دادن با حفظ نفرات هرچند کلیشه‌ای و خسته کننده به نظر بیاید ولی خوشایندتر از "انگار صد ساله مرده" بودن است.

اگر شما یا یکی از بچه‌هایتان، توانستید دلیل موثقی بیابید مبنی بر اینکه خانه قدیمی و بزرگی که اخیرا با قیمت نازلی خریده‌اید جن‌زده است، از خیر پوشاندن درزها بگذرید و بزنید بیرون. ما خانواده های زیادی را دیده‌ایم که  می خواستند با این جن‌زدگی کنار بیایند: وحشت در آمیتیویل، تلالو، پارانرمال اکتیویتی. تلاشهای شما برای اجتناب از رویارویی با روح شیطانی بیهوده است و او از شما بازی «بگیر و بکش» قشنگی راه می‌ندازد. پس فقط خانه را بفروشید و خسارتش را بپذیرید. افتاد؟

اخیرا" تلفنهای تهدیدآمیز داشته‌اید؟ پیامهای مرموز بدخطی نوشته شده با خون، آن هم پس از قتل بهترین دوستتان پیدا کرده‌اید؟ احتمالا" نفر بعدی خود شمایید. شبهای هراس‌آور به کسی اجازه تعویض لباس را نمی دهد، پس در اولین فرصت ممکن کفشهای راحتی بپوشید حتی برای موقعیتهای رسمی .خانمها! فقط کفش مبارزه! 

در موقع حمله خون‌آشام‌ها، وقوع قتلهای انتقامجویانه یا وجود ملکه رقص شیرین‌عقلی که توانایی قطعه قطعه کردن را به لحاظ روانی دارد، از رفتن به مجالس رقص به هر قیمتی شده باید دوری کرد. اجتماع بزرگ نوجوان‌ها، قاتلان بالقوه را به سمت خودش می‌کشاند، بنابراین چرا با جور کردن در و پنجره به دست خودمان به این اشتیاق بیافزاییم؟ نه! به مجالس رقص نروید. چون در هر صورت ماحصل آن همیشه بد است.

بله، نتیجه تعلیق‌آوری است. اگر این مورد را دور از ذهن نگهداشته و به اندازه کافی هم خوش‌شانس بوده باشید، باید در ثانیه‌های آخر حرکتی حقیقتا مشنگانه و رِمبووار روی مهاجم اجرا کنید. مهاجمتان بدون حرکت بر زمین افتاده؛ شما نفس راحت بلندی می کشید و وسیله محافظتان را پایین میاورید. اشتباه بزرگ! زامبی لند [۲۰۰۹] حرکتی راکه در این طور مواقع باید انجام داد را «ضربه‌ی دوبل» می‌نامد. همیشه یک ضربه مرگبار ثانویه را بزنید تا مطئن شوید که طرف مرده است. یقین داشته باشید در غیر این صورت برای دردسرهای بیشتر برخواهد گشت. 

اگر رابطه ی جنسی داشته‌اید، خواهید مرد. در فیلمهای ترسناکِ نوجوانان، دو نفری که با هم خلوت می‌کنند معمولا چیزهایی فراتر از لباسهایشان را از دست خواهند داد. در جمعه سیزدهم، مشخصا" تعدادی مربی کمپِ نوجوانان را داریم که یکی یکی اندام هایشان قطع می‍‌شود تا فیلم درجه ی R اش را به دست بیاورد. اغلبشان فقط چند دقیقه بعد از پایان قرار عشقی با یک تبر در صورتشان مواجه می شوند. اگر می‌خواهید جان به در ببرید، بکارتتان را دست نخورده و لباسهایتان را پوشیده نگهدارید. همانطور که هیچکاک در روانی اثبات کرد، حتی دوش گرفتن هم امن نیست. بهتر است با لباس دوش بگیرید!

-

منبع: تایم

برگردان: نوستالژیک

به روال چند سال اخیر باز هم شبکه یک سیما در پربیننده ترین ساعات پنجشنبه شب مستندی به کارگردانی نادر طالب زاده را درباره یازده سپتامبر به روی آنتن برد که مثلا قرار بود ما را درباره چیزهایی قانع کند که ارتباط منطقی بینشان وجود نداشت. من البته نمیدانم میشود اسم این تولیدات سیما را مستند گذاشت یا نه، شاید رپورتاژ آگهی عنوان بهتریست. در این رپورتاژ آگهی با الکس جونز،محقق و و فیلمساز و از معتقدین به تئوری توطئه در ۱۱ سپتامبر مصاحبه شده و تمام اصرار بر این بود که ثابت شود ۱۱ سپتامبر اساسا طبق نقشه سرویسهای اطلاعاتی انجام شده است. تصاویر گزارش چیزی بیش از همان صحنه های تکراری هر ساله منتها با آب و رنگ تازه تر نبود و همان سوالات را هم تکرار میکرد. ولی چند ابهام.

اول اینکه به عنوان مثال در مورد همین هواپیمایی که اخیرا در قرقیزستان سقوط کرد، تنها قطعه باقیمانده از لاشه هواپیما دم آن بود و آن چند نفری هم که جان سالم به در بردند در انتهای هواپیما نشسته بودند. مابقی بدنه چنان سوخته و پودر شده بود که اثری از آن باقی نمانده بود. حالا آیا این خیلی بعید است که در مورد هواپیمای پرواز ۷۷ که به پنتاگون برخورد کرد هم همین اتفاق افتاده باشد و این بار حتی دم نیز سوخته باشد و اجزای قابل ذکری از لاشه باقی نمانده باشد؟-کما اینکه اینطور نیست- در مورد طول خرابی روی دیوار کدام تصویر واضحی وجود دارد که نشان دهد هواپیما به صورت کاملا افقی و با بالهای سالم با دیوار غربی برخورد کرده است که حالا دقیقا دنبال ۱۲۴ فوت خرابی برابر با فاصله میان دو بال بگردند؟در پژوهش خیلی کاملی از این حادثه که در اینجا به قلم جیم هافمن وجود دارد نشان میدهد که تئوری "بوئینگی در کار نبوده" چندان سندیت ندارد و با دلایل منطقی و مقایسه عکسهای قبل و بعد از حادثه  به قریب به اتفاق جمیع شبهات پاسخ می دهد. مثلا بیان میکند که تجربیات خیلی کمی از برخورد با سرعت یک هواپیما با سد مستقیم وجود دارد که بر اساس آن به سختی میتوان این واقعه را با تحربیان عینی تطبیق داد. در برخورد مستقیم، هواپیما به خرده ریز تبدیل می شود و برای مثال به برخورد هواپیمای C-130 خبرنگاران ایرانی به یک آپارتمان مسکونی اشاره میکند که هیچ تکه ی عمده ای از هواپیما باقی نمی ماند. قابل ذکر است که C-130 چون خودش را برای فرود آمده میکرده حتی سرعت کمتری از بوئینگ ربوده شده داشته. همچنین تحلیل کامل قطر حفره روی دیوار پنتاگون، برخورد بالهای بوئینگ با تیرهای چراغ برق بزگراه کنار آن و قرقره کابلهای برق در محوطه، پراکندگی وسیع قطعات لاشه، قدرت مانور ۷۵۷ در حرکت مارپیچ و اثبات آن با فرمول و غیره. چرا به اینها هیچ اشاره ای نمی شود؟

دوم،اگر این سرویسهای اطلاعاتی اینقدر نفوذ و قدرت داشتند که چهار هواپیمای مسافربری را از دید رادارهای ارتش امریکا پنهان کنند و به جای اینکه جنگنده ها را به شرق ایالات متحده بفرستند به غرب بفرستندشان-پرواز یونایتد۹۳ را ببینید- ایا نمی توانستند طوری با گارد پرواز هماهنگی داشته باشند که هواپیمارباها حداقل بتوانند یک اسلحه گرم با خود به داخل هواپیما ببرند یا از بمب قلابی استفاده نکنند تا مثلا" در پنسلوانیا کنترل مسافران از دستشان در نرود و سقوط نکنند؟ اصلا با اینکه همان حمله به برجهای دوقلو برای بهانه دادن به دست نومحافظه کاران کافی بود، دیگر اقدام به حمله به کاخ سفید و پنتاگون برای چه در برنامه قرار گرفته بود؟ این حملات چه فایده ای داشت؟

سوم،در این مصاحبه رادیویی جونز با استنلی هیلتون تنها چیزی که دست می دهد یک سری داد و هوار عصبانی است از یک آدم بی منطق. استنلی هیلتون، مشاور ارشد سناتور باب دال دموکرات بوده که معتقد است نه تنها بوش فرمان حملات ۱۱ سپتامبر را صادر کرده بلکه دیک چنی هم اصلا آن را مستقیما مدیریت کرده و قبل از آن هم سیا مانورهای آزمایشی این حملات را به اجرا داورده است. دلیلی که میاورد این است: بوش در یک مصاحبه مطبوعاتی در کالیفرنیا میگوید که "تصاویر برخورد اولین هواپیما را با اولین برج دیده است." در حالی که در آن موقع هیچ تصویری از آن لحظه وجود نداشت و رسانه ها فقط تصاویر برخورد هواپیمای دوم را ثبت کرده بودند. او این گاف بوش را به اینخاطر می داند که قبلا تصاویر مانورهای حملات را دیده و در ذهنش چنین حک شده بود که از لحظه برخورد هواپیمای اول هم تصویری وجود دارد! به همین بامزگی. درادامه این مصاحبه به راحتی می توان فهمید که یکنفر درست یا غلط یک ادعایی را مطرح کرده است، بعد سیا درست یا غلط دفتر کارش را به هم می ریزد و وادار به سکوتش میکند، بعد او عصبانی تر می شود و ادعایش را با شاخ و برگ بیشتری طرح میکند و همینطور ادامه می یابد.

چهارم،درمورد فروریختن برج سوم موسوم به برج ۷،رییس موسسه ملی استاندارد و تکنولوژی ایالات متحده، بعد از هفت سال بررسی،علت ریزش آن را اتش سوزی های ناشی از سقوط برجها می داند .بد نیست بدانید وزن هر کدام از برجهای دوقلو پانصدهزار تن بوده است. یعنی به فاصله کمی یک میلیون تن آتش و آوار از ارتفاع ۴۱۱متری و با سرعت۲۰۰ کیلومتر در ساعت در چندمتری این برج ۴۱ طبقه قدیمی سقوط میکنند. آیا آتش سوزی و سپس فروریختن آن این قدر دور از ذهن است؟

پنجم،درمورد سقوط تر و تمیز خود برجهای دوقلو.اینجا گزارش مبسوطی از علت فروریختن برجها در گزارش علمی و تحقیقاتی ژورنال فلز و مهندسی JOMبه سال ۲۰۰۱ وجود دارد که البته این سقوط را ناشی از اب شدن ستونهای فولادی برج نمی داند. در این گزارش تحقیقی امده که ستونهای فولادی به کار رفته در برجها توانای تحمل ۳ برابر بیشتر از وزن معمول را داشته اند و به همین علت هم بوده است که با وجود ضربه اولیه ناشی از هواپیما مرکز ثقل برجها تکان نخورده است و دوام میاورد. از انجا که ساختمان برج به صورت یک مکعب پیرامونی و یک بخش مرکزی طراحی شده بود با انفجار ۹۰هزار لیتر سوخت هواپیما دمای مکعب پیرامونی در محل برخورد به حدود نهایتا" ۸۰۰ درجه می رسد و می دانیم که در ۶۵۰ درجه استحکام فولاد نصف می شود. اختلاف دمای فوق العاده بالای مکعب پیرامونی با بخش مرکزی باعث اعوجاج تیراهن های ۱۸ متری طبقات می شود که بخش مرکزی را به مکعب پیرامونی متصل میکردند. هر طبقه نیز علاوه بر وزن خودش می توانسته۱۳۰۰ تن را تحمل کند.با از دست رفتن استحکام ستونها و خم شدن انها به طرف خارج، طبقه ی صدم نمیتواند ۴۵۰۰۰ تن وزن طبقات بالایی را تحمل کند و ساختمان مانند دومینویی روی هم می خوابد.خلاصه اینکه با دلیل و مدرک اثبات می کند یک سازه ی ۵۰۰ هزار تنی، اینرسی فوق العاده ای برای فروریختن مستقیم روی خودش دارد تا سقوط به طرفین.

اینها به کنار، اصلا به نظر من اگر همه این ماجرا فقط توطئه جمهوریخواهان برای فرار از رکود اقتصادی با ایجاد یک پرل هاربر جدید می بود، دموکراتها، NGO ها و خبرنگاران مستقل و بدون غرض شلوار بوش را تا به حال دهها بار پرچم کرده بودند. به هر حال آنها تجربه واترگیت و نیکسون و مونیکا لوینسکی و کلینتون را داشته اند.

جولیان فون میتلشتاد خبرنگار اشپیگل در شماره اخیر این مجله آلمانی،گزارشی اختصاصی از نوار غزه تحت سیطره حماس تهیه کرده که هر چند کاملا"بی طرفانه نیست ولی جالب از کار درامده.بد ندیدم به فارسی هم ترجمه ش کنم:

یکسال بعد از در دست گرفتن تمامیت قدرت در نوار غزه، حماس از هر وقت دیگری قویتر است. مخازن سلاحهایش سرشار است و کنترلش بر زندگی روزمره استوار و محکم. اسلامیست ها میتوانند مشغول کسب و کارشان باشند که تا درجه زیادی در سایه منابعی است که از طریق تونلهایی که غزه را به مصر متصل میکنند به دست میاورند. سلطان سازندگان تونل امشب مهمانی خیره کننده ای داده بود با گلهای رزی از مصر. و رقص تا دمادم صبح. هزاران نفر در این رویداد شرکت کردند تا ازدواج او و عروس پانزده ساله ش را جشن بگیرند.او دخترک را انتخاب کرد و خانواده ی دخترک هم با خوشحالی قبول کردند،چون هیچکس با کسی که ابوابراهیم مینامندش مخالفت نمیکند.

وی ثروتمندترین مرد رفح است و اینجا معتقدند میلیونها دلار میارزد.او یک جیپ طلایی رنگ دارد و ساختمان تجاری چندطبقه ای را بنا کرده است که تنها سازه از نوع خودش در منطقه ست.او همچنین یک همسر و ده قرزند دارد و حالا این دومین همسرش را اختیار کرده،که برای او یک تختخواب عروسی،یک یخچال و دو تلویزیون از طریق همان تونلها از مصر آورده است.

ابو ابراهیم،38 ساله، حماس را واردار به قدردانی از ثروتش کرده و حماس هم قدرتش در نوار غزه را مدیون ابوابراهیم است.25 سال پیش او اولین تونل را در حالی زیر مرز مصر حفر کرد که 13 ساله بود و از اولین کسانی بود که مبادرت به انجام این عمل مخاطره آمیز در زیر زمینهای رفح میکرد.در ابتدا به قاچاق طلا،پنیر و سیگار می پرداخت اما پس از آغاز انتفاضه دوم در سال 2000، تجارت او عمدتا" به سمت سلاح سوق پیدا کرد. این ابراهیم بود که به مسلح شدن اسلامیست ها کمک کرد و برای انان کلاشینکف،مهمات و مواد منفجره ای را تهیه کرد که از بعد از به قدرت رسیدن حماس در ژوئن سال گذشته از آن استفاده کرده اند.

هر چند حماس  به یک پیروزی نظامی بر رقیبش فتح در 14 ژوئن 2007 دست پیدا کرد، اما همچنان بعد از گذشت یکسال، این جنگ داخلی ثانویه و بی صدا بر سر کنترل نوار غزه تا امروز ادامه دارد. این جنگی بر سر این است که چه کسی در آینده حکم و قانون را برای کارمندان اداری و نیروهای شبه نظامی تعیین خواهد کرد و همچنین بر سر اینکه چه کسی مالیاتها را جمع آوری خواهد کرد و چه کسی این حق را دارد تا اسراییل را هدف راکت قرار دهد.

وقتی جمعه دو هفته پیش پنج عضو حماس در یک بمبگذاری جلوی کافه ای ساحلی کشته شدند،رهبری حماس فورا" رقییبش فتح به رهبری محمود عباس را مسئول حمله دانست.اما این نیزمحتمل است که بمبگذاری توسط عناصری در سلسله مراتب شبه نظامیان خود حماس انجام شده باشد.سازماندهی اسلامیست های رادیکال گاه و بیگاه به دسته بندی های متعددی تقسیم می شود.

حماس بمبگذاری را دستاویزی برای اجرای بزرگترین حملاتش از پس از به قدرت رسیدن قرار داد و 200 نفر از فعالانی که ظن همکاریشان با فتح میرفت را دستگیر کرد و در پی یافتن سازمانهای وابسته به آن برامد و انتشار سه روزنامه را هم توقیف کرد. در پاسخ، رهبری دولت فتح در کرانه غربی هم 150 عضو حماس را دستگیر کرد. صدها تن از اعضای فتح تاکنون به اسرائیل گریخته اند و در ابتدای این هفته متعاقبا" به کرانه غربی انتقال داده شدند.

دو تکه نامرتبط فلسطین آینده،از هم چنان در حال دور شدنند که صفحات قاره ای زمین.در همین حال،حکام جدید غزه مداوما" کنترلشان بر نواره باریک ساحل مدیترانه را گسترش میدهند و مهمترین یاری دهندگان انان، مردان تونل ساز رفح هستند.

بر طبق گزارشهای آژانس اطلاعات داخلی اسراییل،175 تن مواد منفجره از ژوئن 2007 به منطقه قاچاق شده است،به همراه10 میلیون قطعه فشنگ،دهها هزار قبضه اسلحه خودکار، نارنجک،مین های زمینی، و موشکهای رهگیر دقیق. اسلامیستها معتقدند که برای قاچاق سلاح بهتر است از همین تونلهای تقویت شده با سیمان - که هم اکنون به تهویه هوا و مخزن آب هم مجهز شدند- استفاده کرد. اما چیزهایی فراتر از سلاح از این تونلها میگذرند.

از زمانی که اسراییل نوار غزه را تحت عنوان "قلمرو دشمن" دسته بندی کرد و مرزهایش را مهر وموم کرد، 95درصد تجارتخانه ها مجبور به تعطیلی و 70000 کارگر و حدود 40000 کشاورز بیکار شده اند. این مسئله تونلها را به شاهراه زندگی 1.5میلیون ساکن غزه تبدیل کرده است.از البسه تا کوکاکولا تا سیمان،تقریبا" همه کالاها به زیرزمین این نوار ساحلی میرسد.

پنج هزار نفر در این تونلها کار میکنند، جایی که تا 15 سال پیش فقط 150 نفر مشغول کار بودند.در حال حاضر هر کس که استطاعت خرید یک بیل،یک ژنراتور و یک جرثقیل کوچک را داشته باشد به کار حفاری می پردازد و البته هر هفته کسانی در این راه کشته می شوند یا به خاطر اینکه تونلها خوب استحکام بخشی نشده اند یا به این دلیل که مصریها انها را منفجر میکنند.

جویندگان جدید طلا در رفح، دقیقا" بر ماسه های طرف دیگر مرز روی ادعایشان شرط بسته اند و قیمت زمین هم در اینجا بالاتر از هر جای دیگری در نوار غزه است. مدخل تونلها در آلونکهاییست که با تخته های چوبی ساخته شده اند و با گیاهانی پوشانده شده اند تا شبیه باغچه به نظر بیایند. بدنه مدخل تا 10 متر عمق دارند و در انتهای آن راهرویی است که به جنوب غربی  میرود.تونلها 60 سانتیمر عرض و یک متر ارتفاع دارند و تا 1 کیلومتر هم طول دارند.گاهی تا 4 تونل با هم به فضای عمودی خروجی میرسند،تونلهایی که فقط با یک الوار از هم جدا شده اند.

هر تونل، خروجی های متعددی در آن سوی مرز مصر دارد تا اگر یکی از انها لو رفت، مابقی بتوانند باز بمانند. این یک بازی موش و گربه است که البته مصریها به تعقیب کردن قاچاقچی ها بی میلند.اسراییلی ها، به نوبه خودشان، ادعا میکنند که هیچکس دقیقا" نمیداند تونلها کجا هستند و انان هم تمایلی به بمباران غیر نظامی ها ندارند. اما طبق نظر ابویعقوب "اینکه حماس در غزه قدرتمند بماند برای اسراییلی ها نیز خوبست،چون دراین صورت معنای آن اینست که هیچکس به طور جدی وادارشان نمیکند تا بر سر یک نقشه صلح جدید مذاکره کنند."

ابویعقوب دستیار ابوابراهیم قاچاقچی سلاح است که هم اکنون برای جانش می ترسد و ترجیح میدهد پنهان بماند.دو مرد در زمان کودکی به دنیای زیر زمین رفتند و هرچند ابویعقوب هیچوقت به ثروتمندی رفیقش نشد اما به اندازه کافی برای خریدن یک ویلای دلفریب درامد داشته است.و چه خواهد شد اگر تونلها فردا بسته شوند؟ ابویعقوب دستهایش را به هم میزند "خوب، من دیگه کار نخواهم کرد."

اما حالا به بدنه یکی از تونلها تکیه داده، جاییکه کارگرانش مشغول حفر تونل جدیدی هستند.انها فقط 200 متر تا رسیدن به هدفشان فاصله دارند.با استفاده از تصاویر گوگل erath ، کابلهای برق و تیوبهای اکسیژن و سیستم مخابرات داخلی را در زیر زمین نصب میکنند.ساختن همچین تونلی 6 ماه زمان و 40000 دلار هزینه می برد و صاحبان ان تونلهایی که کشف می شوند تقریبا" همه چیزشان را از دست میدهد. در طرف دیگر انهایی که موفق میشوند میتوانند شانسی داشته باشند.

در اوج تحریم و محاصره،قیمتها چهار برابر شدند و برای مدتی سیمان در غزه 10 برابر قیمت ان درمصر شد.اما حالا، آتش بس 19 ژوئن نقشه های قاچاقچی ها را عقیم گذاشته است.برای چند هفته گذشته هر روز حدود 90 کامیون اجازه عبور از مرز اسراییل را می یابند.هرچند این تعداد فقط بخشی از 400 کامیونی است که قبل از محاصره وارد غزه میشدند ولی همین قدرهم برای سقوط فوری قیمتها در رفح کافی بود. دو هفته پیش چند دستفروش و دلال یک راکت دست ساز را در مسیر شهر اسراییلی سدروت منفجر کردند با این امید  که دولت اسراییل را وادار به دوباره مهر وموم کردن مرزها کنند. "آتش بس شاید برای مردم غزه خوب باشد ولی برای ما نه." ابویعقوب این را  میگوید.

اتش بس همچنین برای حماس هم زیان بار بوده است، زیرا عبور و مرور زیرزمینی یکی از منابع کلیدی کسب درامد است. این اعتقاد وجود دارد که اسلامیست ها روزی 10000 دلار به عنوان دستمزد استفاده –به اندازه مالیات بهای افزوده- از صاحبان تونلها درامد دارند که تمامی ان به صورت نقد به جمع کنندگان مسلح مالیات که در خروجی تونلها منتظر می ایستند پرداخت میشود. اگر یک جعبه سیگار 74 سنت در مصر می ارزد،در غزه2.87 دلار قیمت دارد که نیمی از سود ان به جیب حماس میرود. و خوب، آدمهای زیادی هم در غزه سیگار میکشند.

اسلامیست ها همچنین توزیع بنزین را کنترل می کنند.هر کس که مایل به خرید بنزین باشد باید اول یک تضمین نامه از حماس بگیرد به قیمت 264 دلار و در عوض سهمیه ای به اندازه 20 لیتر هر دو هفته یکبار به او داده میشود -حتی حالا هم که اسراییل اجازه ورود 1 میلیون لیتر سوخت اتوموبیل را به نوار غزه داده است- بااینحال بسیاری از ساکنین، با مخلوطی از بنزین و روغن نباتی و روغن اتوموبیل چندین بار مصرف شده رانندگی میکنند.در نتیجه، نوار غزه بوی یک دکه سیب زمینی سرخ کرده فروشی را میدهد.

اما برای اسلامیستها مسئله فقط پول نیست بلکه برقراری عدالت و مهمتر ازآن برقراری عدالت "توسط چه کسانی" هست.بعد از کودتای حماس، محمود عباس از قضات غزه خواست تا بر سر کارهایشان حاضر نشوند.این موضوع حماس را بر ان داشت تا در نوامبر گذشته بر دادگاهها مسلط شود و قضات تابع اهداف خودشان را منصوب کنند.بعضی ها حتی دوست دارند همین دادگاه ها هم وجود نداشته باشند. یکی از انان و شاید ومهمترین انها،مروان ابوراس است که به عنوان مفتی حماس شناخته می شود. رهبران سیاسی این سازمان ترجیح میدهندتا همردیف با ابوراس نامبرده نشوند و او را منحصر به فرد و عجیب می دانند. اما نخست وزیر حماس،اسماعیل هنیه و محمود زهار از بنیانگذاران حماس دوست دارند تا مسائل دینی را با وی که در مدینه تحصیل کرده مطرح کند. دانشمند دینی عبای بلندی که تا زمین می رسد پوشیده و شکمش بر لبه میزش فشار میاورد.روی میز، قرانی بر قابی از چرم قرمز و مصنوعی تمساح قرار دارد. ریشش و پرچم فلسطین روی میز در نسیمی که از پنکه دفترش می وزد در اهتزازند. او بیشتر خواب آلود به نظر میاید تا خطرناک و همچنین هیچ سازگاری با کسی ندارد که جمعه دو هفته پیشش یک بمب جلوی خانه اش منفجر شده باشد. از نظر او کوشش برای بمبگذاری یک عمل انتقامجویانه محرز توسط فتح فرض میشود.

به خاطر فتوایی که ابوراس صادر کرد بود که  100 عضو فتح در چهار روز ابتدای به قدرت رسیدن حماس در سال گذشته جانشان را از دست دادند.مفتی میگوید" هر کسی که قتل و جنایتی انجام داده است باید محکوم به مرگ شود.قبل از سرکار امدن حماس اینجا جرایم زیادی اتفاق میفتاد.هم اکنون ولی اعاده قانون شده است." قانون البته معنی شکنجه را هم میدهد،چیزی که ابوراس به سختی مایل به قبول آن است. فلسطینیانی که به کرانه غربی گریخته اند گزارش داده اند که به دیوار میخکوب میشدند و پس از زندانی شدن درتابوتهایی مورد اعمال تحقیرآمیز از سوی اعضای حماس قرار میگرفتند. "ما بهترین جنبه های سیستم ایران و عربستان را برخواهیم داشت" ابوراس تاکید میکند که زنها میتوانند در دانشگاهها حاضر باشند،به خرید بروند و رانندگی کنند." ازاینها گذشته، ما طالبان نیستیم."

تاثیرگذاری اسلامیست ها هر روز بیشتر و بیشتر قابل رویت می شود.بیشتر مردها اکنون ریش کامل میگذارند و اکثر زنها حجاب کامل و روسری به سر دارند.مناره ها درسرتاسر غزه درحال برپا شدنند و الکل دیگر در دسترس نیست،رقصیدن مختلط درجشنهای ازدواج ممنوع شده و مدارس مذهبی گسترش می یابند.همچنین حریقهای عمدی علیه موسسات مسیحی و کافی نت ها اتفاق میفتد و چندماه پیش هم اسلامیست ها حتی نارنجکی را جلوی هتل دیارا منفجر کردند به این دلیل که گفته میشد خدمتکاری در فنجانهای قهوه مشروب سرو کرده است.بالکن هتل دیارا ماواییست برای طبقه متوسط، و خانواده ها عصرهایشان را با رامی بازی کردن {نوعی بازی با کارت} در انجا سپری میکنند. شرحبیل زعیم هر روز با همسر و چهار فرزندش به هتل دیارا میاید. او مالک بزرگترین موسسه حقوقی در فلسطین است و تا دو سال پیش به سرمایه گذاران عرب و موسسات غیردولتی بین المللی مشاوره حقوقی میداد. اما از بعد از کودتای حماس،سرمایه گذاری متوقف شده و دادخواستهای حقوقی دیگر به ندرت پر میشوند.اکنون زعیم، به همراه همسرش آزمون کشوری علوم سیاسی را گذرانده و مشغول مطالعه برای دریافت فوق لیسانس حقوق است. او میگوید" حالا وقت زیادی دارم."

به همراهی تعدادی از فلسطینیان همفکرش،زعیم در حال تاسیس حزب جدیدیست: مجمع فلسطینیان، که از طرف منیب مصری،یک میلیونر نابلسی حمایت میشود. "ماحداقل پنج سال دیگر نیاز به فعالیت داریم تا بتوانیم بر حماس پیروز شویم" اما او امیدوار است و خاطرنشان میکند که خیلی از مردم از تندروهای اسلامگرا ناامید شده اند.

مردم دوباره شبها در خیابانها دست به معاملات قماری میزنند، علیرغم اینکه در هر گوشه ای یک افسر پلیس وجود دارد، زعیم میگوید این هم مربوط به گسترش دستاوردهای حماس است. "حماس برسر قدرت است اما هنوز مانند یک حزب اپوزیسیون فکر میکند" جمع آوری زباله از خیابانها را نادیده میگیرد،برای تعمیر چراغهای راهنمایی،جاده ها و شبکه آب کاری نمیکند و توجهی به کودکانی که در تقاطعها گدایی میکنند ندارد.

حماس حتی زیر مهمترین قولش زده است: مبارزه با فساد." شما میتوانید زندانی بودنتان را به سادگی بخرید،و این حتی ارزانتر از خریدنش تحت سیطره فتح است" این را مردی که میخواست ناشناس بماند میگوید." یک پلیس راهنمایی اخیرا" ازمن تقاضای اعانه ای برای خرید صبحانه میکرد." اما فساد در ساختار قدرت غزه بیشتر از بالا سرچشمه میگیرد تا از پایین.

رهبر بالفعل غزه،اسماعیل هنیه، که 28 کیلو وزن اضافه کرده، دفترش را در مهمانخانه دولت سابق مستقر نموده، البته با یک منظره عالی به اقیانوس.دیگر مسئول سازمان طاهر نونو سخنگوی حماس دوست دارد در هتل دیارا مستقر باشد و با ریشی به دقت اصلاح شده و لبخندی بی وقفه بر لب به میهمانانش خوشامد میگوید .هر کس که به سخنان نونو گوش میکند متوجه میشود که حماس مایل به آزادسازی گیلاد شلیط،سرباز ربوده شده اسراییلیست تا حتی برای رسیدن به صلح یک دولت وحدت ملی با فتح تشکیل دهد.

نونو قلیانش را دود میکند.او میتواند تکیه دهد و استراحت کند زیرا اوضاع برای حماس مساعد پیش میرود.انها فتح را تا بدانجا منزوی کرده و به حاشیه رانده اند که حتی گفته میشود محمود عباس هفته پیش مستاصلانه تهدید کرده بود که اقتدار و صلاحیت دولت خودمختار فروخواهد پاشید اگر اسراییل بخواهد شلیط را با دو زندانی مشهور حماس معاوضه کند.این موضوع معنی دار است زیرا ازادسازی فلسطینیان تا به امروز متداوما" یک مسئله بی طرفانه و مشترک برای تمام احزاب به حساب میامد.

نونو چهره آشکار حماس است.چهره دیگر حماس لبخند نمیزند و متعلق به ایمن 26 ساله  با ریشهایی پرپشت واصلاح نشده ست که رویای شهادت را دارد." من دیر یا زود خواهم مرد.عالی خواهد شد اگر در حمله ای به اسراییل کشته شوم." او کلیپی را در موبایلش نشان می دهد که وی را در حال شلیک کردن کلاشینکف نشان میدهد و سپس عکس دخترش را که فقط چند ماه دارد.

ایمن شش سال پیش به عنوان رزمنده به گردانهای الاقصی پیوست و سپس عضو گارد ریاست جمهوری فتح شد.بعد از کودتا او به حماس روی اورد.حالا روزها یک افسر پلیس است و شبها عضوی از گردانهای قسام. او حتی لازم نیست لباسهایش را از این شغل به شغل بعدی عوض کند.یونیفورم هردو یکسان است.

پیش از آتش بس،او راکتهایی را به شمال غزه انتقال میداد و از انجا شلیک میکرد.اما با اینکه حالا دوران اتش بس است سر او به هیچ وجه خلوت نشده." اتفاقا" برعکس!" او میگوید." ما برای حمله بزرگ بعدی تمرین میکنیم." معنی این جاسوسی کردن از مواضع اسراییل و کاشتن مواد انفجاری در حواشی مرز است.صدای انفجارها این روزها زیاد شنیده میشود، در حالیکه رزمندگان قسام برای جنگهای چریکی اماده میشوند..در همین زمان،حماس سعی دارد تا گردانهایش را با یک سلسله فرماندهی مشخص به شکل یک ارتش موثر دوباره ساماندهی کند که بتواند مانند انچه حزب الله در لبنان کرد در برابر تهاجم اسراییل مقاومت کند.

"ما قطع امید کرده ایم، چون اسراییل به طور کامل مرزها را طبق آنچه قول داده باز نمیکند.به همین دلیل است که به زودی آتش بس را خواهیم شکست." این را ایمن میگوید.او امیدوار است که این موضوع بالاخره شانس اینکه رویاهایش به حقیقت بپیوندند را بدهد.

ابوابراهیم،سلطان تونلهای رفح هم ممنون خواهد بود.

منبع: اشپیگل

برگردان به فارسی:نوستالژیک

آیا چیزی که شاهدش هستیم یک باج‎خواهی سیاسی است که از صندوقخانه تاریخ بیرون می‌خزد؟ آیا محکومیم که گفته ننگین آن رهبر غربی را به خاطر بیاوریم که «خارق العاده‌ست که فکر کنیم اروپا باید خودش را درگیر منازعات کشورهای دوردستی کند که هیچ چیز از مردمش نمیدانیم»؟ در زمانیکه ایالات متحده و اروپا با بیقراری بحث و جدل می‎کنند که چگونه به تهاجم روسیه به گرجستان پاسخی دهند، آیا ارواح تاریخ خونالود اروپا از گورهای کم عمقشان بیرون میایند و حوادث تکرار میشود؟

همانگونه که مسن‌ترها به یاد میاورند، عزم دولت بریتانیا در دهه ۳۰ در باج‎دهی سیاسی خلاصه میشد تا از جنگ در اروپا جلوگیری کند، حتی اگر معنی آن تسلیم شدن در برابر خواسته های رو به گسترش آدولف هیتلر می بود. اما تحقیر در ۱۹۳۸ فرا رسید، زمانیکه نویل چمبرلن نخست وزیر بریتانیا به تقاضای هیتلر برای تصرف بخش غربی چکسلواکی تن در داد. مناقشه ای که چمبرلن به طور مضحکی آن را نادیده گرفت.

اینکه بدون درنظر گرفتن خاطرات خونباری که به ذهن متبادر میشوند، تماشاگر تهاجم روسیه به گرجستان باشیم ناممکن است. در تاریخ، همانطور که شارل دوگل رییس جمهور فرانسه گفته  - که بدون شک از فرد دیگری وام گرفته بود- فقط جغرافیاست که پابرجاست. و در طول قرنها تاریخ اروپا تنها بخش پابرجا، کشورهای کوچکی بوده اند که جغرافیا محکوم به واقع شدن در بین قدرتهای بزرگشان کرده تا اینکه صحنه منازعه جاه‎طلبیهای امپراطورگونه ی این قدرتها باشند. این جریان از زمانی شکل واقعیت به خود گرفت که کشورهای ضعیف قرن پانزدهم از سیطره اسپانیا رنج می‏بردند. و آن زمان هنوز گلسنگها، سنگ قبرهایی را که تعداد کشتگان اروپا و آمریکا در دو جنگ اروپایی قرن بیستم را نشان میداد در برنگرفته بودند - که هردو نیز از مناقشات بین امپراطوریهای رقیب برای اثبات قدرتشان روی ملتهای نگونبخت اروپای مرکزی ریشه می گرفت.

این دفعه صحنه بازی در شرق قرار دارد. در احیاء جنگ سرد، غرب به موقع فراخوانی برای ناتو را در شرق گسترش داد تا کشورهای شوروی سابق عضو پیمان ورشو را با خود متحد کند. و با آینده نگری خاصی این کار را در زمانی انجام داد که روسیه ی پس از شوروی ضعیفتر از آن به نظر می‌رسید که مقاومتی نشان دهد. اما همین که مسکو نفسی تازه کرد هر کسی با اندک هوش تاریخی می توانست پیش بینی کند که یک روسیه احیا شده برای تاثیرگذاری در اروپای مرکزی دست به تلاش خواهد زد. بسیاری علیه گسترش ناتو استدلال کردند و آن را نابهنگام و تحریک کننده روسیه دانستند. همان بحثهای همیشگی. کارشناسان نظامی شاید حالا به تهاجم روسیه به گرجستان نگاه کنند و بسنجند که این بحران تا چه اندازه بزرگتر خواهد شد اگر شامل لهستان یا مجارستان یا جمهوری چک نیز شود. دست کم اروپای مرکزی اکنون زیر چتر تضمینهای بند ۵ ناتو است.

در عوض، چیزی که ما میبنیم درگیری در سرحدات جدید سلطه‎گاه غرب است: اوکراین، بالکان، و حالا گرجستان. این کشمکشها همگی یک فاکتور مشترک دارند: یک روسیه طغیانگر مصم است تا از فرصت نارضایتی های محلی استفاده کرده و نفوذ غرب را -و به صورت خلاصه، دموکراسی را - در سرحدات کوچک شده‌اش پس بزند. استفاده کردن از این استدلال صریح در تمامی موارد (مشروعیت روسیه برای دفاع از شهروندانش یا مثلا در صربستان از هم‎مذهبانش) همان چیزیست که هیتلر دردهه ۳۰ به کار می‌برد. هر چه نباشد، چکهای سودت ژرمن بودند. درست همانطور که اوستیای جنوبیها هم اکنون دسته ای از روسها هستند که برایشان به تعداد، پاسپورت روسی صادر شده است.

میل اروپاییها برای باج دادن به روسیها بالاست. در دهه ۳۰، خاطرات دهشتناک جنگ جهانی اول بر مناقشات سیاسی حاکم بود. وانگهی، نیاز مبرم دول غربی بهبود رکود اقتصادی بود. چه کسی جنگ یا حتی تهدید جنگ را میخواست؟ اکنون اروپا بعد از پنجاه سال جنگ سرد آرام گرفته است و تقلا میکند از رکود اقتصادی بعد از ورشکستگی بانکها جلوگیری کند.

درست همانند وقتی که اجداد اروپاییها و آمریکاییها در دهه ۳۰ در اتحادیه ملل دنبال پناهگاهی میگشتند، ایالت متحده و اروپا بر حسب وظیفه بحران گرجستان را به سازمان ملل می کشانند. اما سازمان ملل،در تعریف، همانقدر ناکارآمد است که اتحادیه ملل بود. روسیه میتواند، و به وضوح هر قطعنامه معناداری را وتو خواهد کرد. و سازمان ملل در هر صورت، غیر از حرف چه قدرتی را میتواند در اختیار بگیرد؟ تحریم؟ علیه روسیه ای که بیشترین انرژی اروپا را تامین میکند، درست هنگامی که زمستان نزدیک است؟

اینکه آیا روسیه قصد دارد که تمام و کمال به گرجستان حمله کند مشخص نیست. محتمل است که مسکو هنوز تصمیمش را نگرفته و منتظر باشد تا پاسخ و عکس‎العمل غرب را بسنجد. دو چیز واضح است. عملیات بمباران روسیه علیه گرجستان هم اکنون فراتر از اهداف نظامی را هدف قرار داده است. دست کم اینطور به نظر میرسد که روسیه مصمم است تا اقتصاد گرجستان را سالها به عقب برگرداند. همچنین از آنچه ویتالی چورکین، سفیر روسیه در سازمان ملل، یکشنبه گفت به وضوح به نظر می رسد که روسیه احتمالا به عنوان بهایی برای آتش بس، برکناری رهبر غربگرای گرجستان، میخاییل ساکاشویلی را خواستار باشد. او آنقدر باهوش است که به خاطر بیاورد بر سر رهبر غربگرای اوکراین، کشور مجاورش، چه آمد. ویکتور یوشچنکو مسموم شد و تا دم مرگ هم رفت.

پس غرب چه میتواند بکند؟ بعید است اروپایی ها فراتر از دست روی دست گذاشتن کار دیگری بکنند. اولین پاسخها در ستون نظرات روزنامه چپگرای انگلیسی، گاردین، نظرات نزدیک به هم و ساده انگارانه ولی نامرتبط خوانندگانش را نشان میدهد که این بحران را به نحوی نتیجه اشتباهات جورج بوش میدانند. وانگهی، با همه بودجه های دفاعی در دوران پس از جنگ سرد، هم اکنون آشکارا با چشم غیرمسلح هم قابل دید است که اروپایی ها فاقد ظرفیت لازم برای مداخله اند. آنها حتی هواپیماهای ترابری لازم را هم ندارند.

ایالات متحده، از سوی دیگر، توانایی بالفعلی برای اینکه کاری انجام دهد دارد. نه اینکه نیروهای روس را از اوستیای جنوبی بیرون براند - که درگیرهای قومی را بهتر است به راه حل مذاکره بسپارند- اما میتواند حق حاکمیت و استقلال گرجستان را تضمین کند. حق گرجستان برای دفاع از خود غیر قابل پرسش است و به هیچ قطعنامه سازمان ملل هم نیازی ندارد. واشنگتن اگر ساکاشویلی آن را بخواهد، هر حقی برای فرستادن نیروهای پاسدار صلح به گرجستان دارد. تیپ هوابرد هشتاد و دوم که به تازگی از عراق برگشته است میتواند یک نیروی ضمانتی باشد. تعداد آن مهم نیست ،چیزی که مهم است پیام آنست: تهاجم شوروی‌وار به گرجستان نباید چمبرلن‌وار نادیده گرفته شود. پرزیدنت بوش در نطق تندش در عصر سه شنبه "روسیه را به حمله به تمامیت ارضی کشوری همسایه متهم کرد و چنین عملی را در قرن بیست و یکم غیر قابل قبول دانست. دولت روسیه باید به حق حاکمیت و تمامیت ارضی گرجستان احترام بگذارد."

و اگر غرب به طور موثری در حمایت از گرجستان عکس العملی نشان ندهد چه؟ روسیه و همه ملتهای پیرامونیش، درس روشنی خواهند گرفت. آیا پوتین از تاریخ پیروی خواهد کرد و سپس آن را حق روسیه خواهد دانست که به استونی که عضو ناتوست، نیرو بفرستد تا از ساکنین روسش دفاع کند؟

درسهای اندکی هستند که با دقت از تاریخ گرفته شوند به جز این گفته ی جورج سانتایانا که :آنان که از گذشته درس نمی گیرند محکوم به تکرار آنند.

بعد از مطلب جنجالی اشپیگل درباره کورش، روزنامه دیلی‌تلگراف انگلیس هم به همان مقاله استناد کرده و گزارشی منتشر کرد که همزمانی این دو تا با هم کمی تا قسمتی جای تعجب دارد. نوشته اشپیگل را قبلا در نت به فارسی برگردانده بودند ولی بد ندیدم گزارش دیلی تلگراف را هم هرچند جز تکرار ادعاهای اشپیگل چیز تازه ای نداشت در اینجا بیاورم: 

برلین؛ ژوئیه ۲۰۰۸

استوانه کوروش، که در موزه بریتانیا نگهداری میشود میراث کوروش کبیر امپراطور پارسی است که به خاطر آزادسازی یهودیان از بابل باستانی پس از فتح آن در ۵۳۹ قبل از میلاد مشهور است. نسخه ای از استوانه که با نوشته ای از خط میخی پوشیده شده است و به نظر میاید که جزئیات فرمان حقوق بشر را بیان میکند مجاور تالار شورای امنیت در مقر سازمان ملل در نیویورک به عنوان نمادی از شهرت و اعتبار کوروش تحت عنوان بنیانگذار عدل و انصاف نگهداری میشود. اما هم اکنون آن شهرت و اعتبار توسط تاریخ دانان آلمانی به چالش کشیده است که مدعی شده اند سازمان ملل به ناحق فرمان مردی را که به اندازه ی هر رهبر کشورگشای دیگری مستبد بوده است گرامی میدارد. «سازمان ملل اشتباه بزرگی مرتکب شده است.» کلاوس گالاس که از پژوهشگرانیست که سال آینده در فستیوالی ایرانی-آلمانی حضور دارد به مجله اشپیگل گفت که سازمان ملل به اشتباه برای سنگ نوشته کوروش سندیت قائل شده است. دولت آلمان حتی درخواست کرده است تا این اعلامیه را در محفظه ای شیشه ای در ساختمان رایشتاگ به نمایش بگذارد. کارشناسان آلمانی هم اکنون هیاهویی به راه انداخته اند تا ادعاها در مورد استوانه را برای عموم از اعتبار بیاندازند. در میان آنها پروفسور باستان شناس جوزف ویزهوفر وجود دارد که روز گذشته آن را تحت عنوان «متنی تبلیغاتی» به استهزا گرفت. «این سند بسیار معروفی است» وی افزود «اما کوروش خودش فرمان تهیه آن را داد تا خود را عادل نشان دهد. در حقیقت چهره واقعی شاه، از لحاظ بی رحمی در حد دیگر شاهان خاور میانه بوده است، همچون خشایارشا، لیکن باهوشتر.»

در بریتانیا، تام هالند، نویسنده و تاریخدان که کتابی به نام "آتش پارسی" درباره به قدرت رسیدن کوروش نوشته است نیز به صف معترضین به تقدیس استوانه به عنوان متنی که حقوق بشر را ارج می نهد پیوسته است. «کاملا بدون منطق است و مهمل؛ پارسیان باستانی شکل اولیه ی سوسیال دموکراتهای سوئدی نبوده اند.» وی افزود «استیلا بر یک امپراطوری عظیم در دنیای باستان بدون رشته ای از بی رحمی ها دست نیافتنی بوده است. کوروش در بدو تهاجمش-تصرف شهر- دست به بی رحمی های متعددی زده است. پذیرش استوانه توسط سازمان ملل تا اندازه ای از میل به در لحاظ کردن اصول شرقی ریشه میگیرد در حالیکه آن اصول در بن مایه‌های فلسفی بسیار هم غربی اند.» اما سازمان ملل این اثر باستانی را از زمانی به عنوان «اعلامیه باستانی حقوق بشر» ترویج داد که در ۱۹۷۱خواهر دوقلوی شاه ایران که عظمت و اعتبار گذشته را دوباره در دسترس می دید نسخه ی المثنایی از آن را به دبیر کل سیتو.یو تانت تقدیم کرد. ایزابل برویر، سر راهنمای مقر سازمان ملل گفت «این به عنوان اولین اعلامیه حقوق بشر به شمار میرود که حقوق و آسایش بابلی ها را بعد از تصرف شهرشان توسط پارسیان تضمین میکند.»  از زمانی که سنگ نوشته به همه زبانهای رسمی سازمان ملل ترجمه شده به ماندگاری شهرت کوروش به عنوان بنیانگذار عدل و انصاف و کسی که به جای حکومت ستمگرانه آزادی مذهب را ترجیح داد کمک زیادی کرده است. با این همه، بعید است انتقادهای وارد بر استوانه کوروش دید ایرانیان را نسبت به آن عوض کند، جایی که کوروش و استوانه ی او به شدت به عنوان مایه مباهات ملی مورد احترام است.

«این استوانه منبع یک افتخار عظیم است، ولی مانند تمام چیزهایی که در مورد سرزمین پارس در ایران گفته میشود نباید آن را زیاد جدی گرفت.» 

ترجمه پاسخ دکتر فرخ

دیگر مسلّم شده که آدمها دو دسته‌اند: آنهایی که لاست را دیده اند، آنها که باید آن را ببینند. راستش نمیخواهم درباره سریال -به قول بدسلیقه ها گمشدگان- آسمان و ریسمان اضافی ببافم. اعجاب لاست تا آن حد است که وب سایتها و وبلاگهای زیادی همه جوره از زوایای مختلف تحلیلش میکنند و نکته ای را از قلم نمیاندازند. یکی از این وب سایتها متعلق به جیسون هانتر است که داده های مختلف سریال را کنار هم چیده و فرضیه ای برای توجیه وقایع لاست طراحی کرده. فرضیه ای به نام حباب زمانی که اگر حال داشتید میتوانید کاملش را بخوانید که انصافاً هم جامع است و اگر حال نداشتید برگردان فارسیش را البته با تلخیص در پرونده ویژه شهروند امروز ببینید. اما یک بخش جالب سایت هانتر سوال و جوابهای خوانندگانش است که تصمیم گرفتم در چند پست به فارسی ترجمه کرده و اینجا بگذارم:

-این تئوری، چگونه ارواح و زمزمه هایی که ساکنین جزیره می بینند و میشنوند را توجیه میکند؟(پدر جک، اسب کیت و غیره)

ارواح و زمزمه ها، روش تقدیر برای تصحیح مسیر هستی است که شخصیت ها را به انجام اعمال مشخصی هدایت میکنند. اعمالی که تایم لاین مقدر شده  را حفاظت میکنند. بعضی از ارواح مانند پدر جک، جیکوب، مادر بن و برادر اکو در حقیقت موجوداتی از لحاظ فیزیکی نیمه مرده اند و اگر وجودشان برای کمک به تصحیح سرنوشت ضروری باشد، میتوانند برای لاستی های معینی ظاهر شوند. بعضی موجودات مانند والت و اسب کیت، فقط تصوراتی هستند که خودشان را عرضه میکنند تا لاستی ها تقدیرشان را به منصه ظهور برسانند.

مثلاً شانون مرد برای اینکه او و سعید هر دو والت را دیدند. شانون به خاطر تغییر بنیادی در شخصیتش می‌بایست می‌مرد. شانون قدیمی هیچوقت نمیتوانست عاشق مردی مثل سعید شود بنابراین سرنوشت روش خلاقانه ای را برای حذف او پیدا کرد تا کنشهای شانون با کنشهای بقیه لاستی ها تداخلی نداشته باشد و منجر به یک شکست بالقوه در تایم لاین آینده نشود. بنابراین عشق او به سعید نهایتاً او را به تقدیرش -آنا لوسیا- سپرد.

پدر جک هم در جزیره زنده دیده شد. این مضوع به خاطر این است که وقتی پیکر بیجان پدر جک با زمان گذشته در جزیره تصادم کرد [زمانی که هنوز زنده بود] پدر جک به شکل شبحی نیمه مرده دوباره به زندگی برگشت. احتمالاً به همین خاطر است که هارلی توانست او را در کلبه جیکوب ببیند.

زمزمه ها متعلق به اشباح نیمه مرده دارماست که در تصفیه کشته شدند. در تایم لاین قبلی-از  ۱۹۹۶-۲۰۰۷- این افراد در اصل برای دارما کار میکردند، تا زمانی که بن در زمان به عقب برگشت و آنها را کشت. حالا زمزمه ها به لاستی ها کمک میکند تا بن را شکست دهند.

وقتی هارلی از جزیره خارج میشود روح چارلی را میبیند زیرا در تایم لاین اصلی، پیش از زمانی که بن به گذشته بازگردد، اوشنیک ۸۱۵ سقوط نکرده بود. هرچند چون چارلی در تایم لاین جدید هیچگاه از جزیره خارج نشد، می تواند در مقابل چارلی ظاهر شود تا در شکل دادن به کارهای هارلی به او کمک کند. بنابراین از لحاظ تکنیکی،تقدیر میتواند از طریق فعل و انفعالاتی با دیگر شخصیت ها افراد را به کنش های معینی وا دارد اما باید مد نظر داشت که تقدیر از لحاظ فیزیکی قدرت وادار ساختن افراد به کاری را ندارد.

هر موقع که به فصل ششم سریال برسیم، یک جورهایی راند نهایی مبارزه را بین لاستی ها و نیروی مقابلشان-دارما- دیگران و تقدیر شاهد خواهیم بود. آنگاه همه شخصیتهای باقیمانده نقشی کلیدی را در نجات یافتن در آن لحظه از زمان بازی خواهند کرد. ما این جریان را با وجود عناصر دیگری در سریال دریافته ایم ولی هنوز همه جوابها را نداریم. مثلاً اینکه چرا افراد معینی زنده نگهداشته میشوند و افراد معین دیگری باید بمیرند. چند چیز محدود که میدانیم اینهاست: اعداد لاتاری هارلی او را به منفجر کردن دریچه سوق میدهد، ارتباط جک با پدرش او را وادار به شروع کمک رسانی به بقیه نجات یافتگان میکند و بقیه اتفاقات. هر چند تا پایان سریال و تا زمانیکه به نقش واقعی شخصیتها در سریال پی نبریم مشکل است تا اهمیت «پندارهای» شخصیتها را دریابیم.

 -هیولای دود چیست؟

سوال بزرگ! هیولای دود یک ماشین و یا چیزی دست ساز بشر نیست. هیولای دود ابزار فیزیکی تقدیر برای کنترل هستی و حفاظت از تایم لاین است. هیولا فقط در جزیره وجود دارد زیرا جزیره در زمان گذشته واقع شده، جایی که آینده ای مقدر شده داشته است-زیرا از لحاظ تکنیکی لاستی ها متعلق به آینده اند- مثلاً اکو را در نظر بگیرید. او بلافاصله بعد از اینکه  تغییری بینیادی در شخصیتش ایجاد شد توسط هیولا کشته شد. در فلاش بکهای اکو، او خود را مقصر اعمال و کنش هایش میدانست. تا وقتی که در جزیره به این باور رسید که هیچ کار اشتباهی انجام نداده است. این باور او منجر به اخذ تصمیمات دگرگون کننده‌ی زندگی در آینده میشد. بنابراین هیولای دود باید او را میکشت تا چنین اتفاقی نیفتد. هیولا همچنین خلبان ۸۱۵ را هم کشت. این اتفاق درست بعد از این افتاد که خلبان واقعیتهایی را در مورد هواپیما فهمید که میتوانست به صورت بالقوه افراد متعددی را تحت تاثیر قرار دهد. این واقعیت ها میتوانست چشم انداز همه را در جزیره تغییر دهد و ضربه مهلکی برای بقیه نجات یافتگان باشد.

هنگامی که هیولا افراد را اسکن میکند، آینده شان را ثبت میکند و مطمئن میشود که کنشهای فعلی آنها با اعمالی که در آینده انجام خواهند داد هماهنگی دارد. اگر هیولا ناهمخوانی را مشاهده کند دست به واکنش میزند و همانطور که اغلب دیده ایم یک نفر را میکشد. خوشبختانه در مورد کیت و لاک هیولا متوجه میشود که وضعیت انها در جزیره، با رونوشت آینده شان تضادی ندارد بنابراین رهایشان میکند.

-میتوان دقیقاً توضیح داد سقوط هواپیما چگونه درست در جزیره ی سال ۱۹۹۶ اتفاق افتاد؟

-به ((تایم لاین)) دقت کنید. جزیره در سال ۱۹۹۶ و به مدت هشت سال در حباب قرار گرفت. وقتی دزموند دکمه را فشار نمیدهد جزیره موقتاً در معرض سال ۲۰۰۴ قرار میگیرد. در حقیقت او جزیره را دقیقاً در معرض زمانی قرار میدهد که هواپیما از روی جزیره عبور میکرد. بنابراین هواپیما قادر بود که به جزیره وارد شود. هنگامی که دزموند مجددا دکمه را میفشارد زمان جزیره مجدداً به ۱۹۹۶ بازمیگردد. همه ی لاستی های موجود در جزیره در سال ۱۹۹۶ زندگی میکنند.

 

 

-جیکوب کیست؟
-همانطورکه میدانیم، مطابق تعریف لاست از مسافرت زمان، اجساد مرده در جزیره می توانند در وضعیت نیمه مرده قرار بگیرند. بنابراین اگر پیکر مرده شما در زمانی به جزیره بیاید که هنوز نمرده اید تبدیل به نیمه مرده میشوید. جیکوب یکی از این موجودات است. او در جایی در گذشته مرده است ولی در یک آینده ی جایگزین، زنده بوده و پیکر مرده ش -اکنونش- هم هنوز در جزیره واقع است. از آنجا که ما چیز زیادی در مورد جیکوب نمیدانیم واقعاً مشکل است بگوییم در جزیره چه کار میکند. فقط میتوان حدس زد که "چی هست". من فکر میکنم جیکوب حقیقی در زمان گذشته با بن و ریچارد کار میکرده. وقتی هر سه‌ی انها در زمان به عقب بازمیگردند جیکوب برای همیشه میمیرد، هر چند روحش همچنان قادر به ارتباط به آنهاست.

-ریچارد کیست و چگونه میتواند بین زمانها و مکانهای مختلف جابجا شود؟

-ریچارد شخصیت نهایی لاست است. او از آینده به گذشته های دور مسافرت کرده است. او تا حد زیادی دقیقاً میداند تا صد سال آینده چه اتفاقاتی قرار است بیفتد. از این رو او دقیقاً میداند که در لحظه درست در کجای زمان باشد. او میداند شوهر ژولیت چه زمانی قرار بوده است با اتوبوس تصادم کند بنابراین از آن برای به جزیره کشاندن جولیت استفاده میکند.

-اگر سرنشینان اوشنیک ۸۱۵ در گذشته سقوط کرده اند پس چرا افراد معینی زنده ماندند و افراد معینی هم مردند؟

سقوط هواپیما تلاشی از سوی تقدیر است برای متوقف کردن آنچه «دیگران» در جزیره انجام میدهند. به همین دلیل فقط افراد مشخصی برای شکست دادن بن مورد نیاز بودند. همانطور که در طول سریال دیده ایم تقریباً همه شخصیتها نقشی حیاتی را در تحت تاثیر قرار دادن کنشهای بقیه بازی کرده اند. از سوی دیگر، دارما نیز در جمع آوری سرنشینان هواپیما نقش داشته. این سوال را باید از تقدیر پرسید.

-اگر هواپیما به زمان گذشته در ۱۹۹۶ میرود، پس برای قرینه های افراد که قبلاً در تایم لاین حقیقی در دنیای واقعی مشغول زندگی بودند چه اتفاقی میفتد؟

-اینجا جاییست که تئوری به یک نقطه ناشناخته میرسد: آیا افرادی که هم اکنون در جزیره در گذشته زندگی میکنند ـ سری پنجم- با شخصیتهای خودشان خارج از جزیره جایگزین میشوند یا اینکه المثنایی از آنها وجود خواهد داشت؟ هنوز هیچ سندی دال بر این موارد ندیده ایم.

-چرا یکنفر باید هر ۱۰۸ دقیقه آن اعداد را وارد سیستم کند؟

-برای اینکه جزیره در زمان معلق بماند برای بن ایده خوبی بود تا ماشین زمان هر ثانیه یا دقیقه ریست شود نه هر ۱۰۸ دقیقه. این مسئله امنیت بهتری را برای جزیره به دنبال میداشت و مدت زمان کمتری آن را در معرض آینده قرار میداد. متاسفانه بن چند مشکل داشت. فرض کنید کامپیوتری را طوری برنامه ریزی کنید که ماشین زمان را  ۱۰۸ دقیقه به گذشته برگرداند. در این صورت کامپیوتر به قبل از زمانی برمی گردد که شما برنامه ریزیش کرده بودید. بنابراین کامپیوتر نمیتواند خودش را برای به عقب برگرداندن ماشین زمان برنامه ریزی کند. اینجاست که نیاز به انسانی مطرح میشود که بتواند حافظه اش را در طول مسافرت زمان برای ادامه reset کردن ماشین زمان حفظ کند. مشکل دیگر بن این بود که او نمیتوانست فقط برود و به یکنفر بگوید که باید اینکار را انجام دهد. منظورم اینست که چه کسی حاضر است که تا ابد بنشیند پشت میز و دکمه را در فواصل زمانی معین فشار دهد؟ بنابراین بن دریچه قو را که در آن برنامه های آزمایشی انجام میشد پیدا میکند. اتفاق مناسبی بود که آزمایش درون دریچه، فشردن یک دکمه باشد. بن تصمیم گرفت که ۱۰۸دقیقه زمان مطمئنی برای ایجاد حباب است. و این گونه شد که بن در حالیکه هدف اصلیش را پنهان میکرد ابتکاری برای reset کردن زمان دست و پا کرد. این سناریوی خوبی برای فردی مثل دزموند بود.

-اگر لاستی ها در زمان مسافرت کرده اند پس چرا کلیر همچنان حامله است؟ آیا خالکوبیهای جک همانقدر قدیمیست؟

-جولیت میگوید زنانی که خارج از جزیره باردار شده باشند زنده خواهند ماند و آنانی که در جزیره باردار شده باشند می میرند. این درست است، زیرا زنانی که قبلاً نوزادی را حمل میکرده اند وقت کافی برای رشد نوزاد در رحمشان داشته اند- پیش از اینکه روی جزیره به عقب برگردند. کلیر از لحاظ تکنیکی اگر دلش میخواست میتوانست قبل از سقوط هواپیما نوزاد را به دنیا بیاورد و این مطابق حرف جولیت دلیل زنده ماندن نوزادش است. هر چند من معتقدم زنها نمیتوانند نوزادی داشته باشند، نه به خاطر سالخوردگی رحمهایشان بلکه به دلیل تقدیر. این که زنان نمیتوانند نوزادی به دنیا بیاورند به سادگیِ تصحیح مسیر سرنوشت است تا از ورود یک موجود ثانویه در هستی جلوگیری کند. وجود یک موجود ثانوی میتواند با آینده تداخل و آن را تغییر دهد. اینگونه،تا آنجا که ما میدانیم آرون میتواند جایگزین شخصیت دیگری در سریال مثلاً اتان شود که در همان زمانی میمیرد که آرون به دنیا میاید. جک هم میتواند خالکوبیهایش را داشته باشد زیرا آنها بخشی از وجود فیزیکی او هستند-که با ورود به گذشته تغییری نمیکند.

کلید تجسم مسافرت زمان این است که اگر شما به گذشته برگردید رحم شما همیشه پیر خواهد شد، موقتاً بیماریهایتان درمان خواهند شد و مهمتر اینکه شما نمیتوانید پیر شوید مگر آنکه به زمان سن واقعیتان در اکنون برسید.

-حصار صوتی چی؟ او کارهای مرموزی کرده، مانند کشتن نیمه کاره میخائیل و دور نگهداشتن هیولای دود از کمپ «دیگران»؟

-از خودتان بپرسید که چرا حصار باید الکترومغناطیسی باشد؟ چرا نباید فقط یک حصار عادی باشد؟گذشته از این تا به حال در زمان ما چنین حصاری وجود خارجی نداشته است. اصلاً همینکه سریال چنین حصاری را معرفی میکند نشان میدهد که ارتباطاتی با مسافرت زمان دارد. به نظر میرسد حصار الکترومغناطیسی یک سد زمانیست. زمانیکه لاک میخاییل را به آن طرف حصار هل میدهد او بلافاصله وارد زمان حقیقی هستی در آینده میشود-جاییکه میدانیم بر اثر منفجر کردن پنجره ایستگاه زیر آب مرده است- و بلافاصله می میرد-زیرا در آینده او مرده بود- اما مدت کوتاهی بعد از عبور از حصار زمانی او سالم بر می خیزد زیرا به زمان گذشته در زمان جزیره بر میگردد. حصار همچنان هیولای دود را عقب میراند که تصدیق میکند هیولا تصحیح کننده مسیر تقدیر است و نیازی به حضورش در زمان "اکنون" نیست زیرا هیچ تصحیح سرنوشتی در زمان حاضر لازم نیست زیرا آینده هنوز به منصه ظهور نرسیده است که از آن خبر داشته باشیم.

-چه چیز تفاوت ۳۱ دقیقه ای بین کشتی و مردمان روی جزیره را توجیه میکند؟

-افراد روی کشتی در سال ۲۰۰۴ و خارج از جزیره قرار دارند در حالیکه جزیره در سال ۱۹۹۶ قرار دارد. دانیل موقعیت مختصات ویژه را با پرتاب راکت آزمایشی تست میکند. اگر راکت دقیقاً از مرکز مختصات مورد نظر بگذرد بلافاصله وارد جزیره میشود. این حقیقت که راکت ۳۱ دقیقه دیرتر میرسد احتمالاً اشاره به این دارد که از موقعیتی بین مرکز مختصات و دیواره حباب عبور کرده. من فکر میکنم هر چه از مرکز مختصات دورتر شوی اختلاف زمانی نیز بیشتر میشود. بنابراین مثلاً اگر ۱۰ متر از مرکز مختصات فاصله داشته باشی ۳۱ دقیقه و اگر ۵۰ متر فاصله داشته باشی ۱۵۵ دقیقه زمان برای ورود به حباب نیاز داری.در هر صورت فارادی با انجام آزمایش راکت چنین تصورکرد که ۳۱ دقیقه میزان مناسبی از گسست زمانیست.

-سان در جزیره باردار شد ولی در هر صورت نوزادش را به دنیا آورد. چطور ممکن است؟

-دقت کنید مادرها در صورتی نمیتوانند بچه دار شوند که جزیره در حباب زمانی باشد. علت آن اینست که زمان نعل به نعل در جزیره نمیگذرد در نتیجه نوزاد قادر به رشد در رحم مادر نیست. همچنین به دلایلی که قبلاً ذکر شد تقدیر هم خواهان تولد یک موجود جدید نیست. هرچند سان در جزیره باردار شد ولی کمی بعد از آن دزموند کلید دریچه را چرخاند و جزیره شروع به حرکت در زمان حقیقی از سال ۹۶ کرد. بنابراین نوزاد زمان لازم برای رشد را به دست آورد.

پ.ن: آیتمهای کلیدی فرضیه حباب زمانی که تاکنون مسجل شده اند:

جزیره در یک حباب مغناطیسی قرار داده شده تا در بعد زمان جابجا شود.۱۰۰٪

هیولای دودی، ابزار فیزیکی تصحیح سرنوشت است.۹۰٪

بن یا از آینده و یا توسط شخصی از آینده هدایت میشود.۵۰٪

فشردن دکمه در ایستگاه قو،زمان جزیره را reset کرده و آن را در حباب نگه دارد. صفر ٪

مردی که سرشناس‌ترین مبارز و چریک همه‌ی اعصار را هدف گلوله قرار داد، در بزرگترین شهر بولیوی، سانتا کروز دلاسیرا و در محله‌ای متوسط زندگی می‌کند. خیابان محل اقامت او خلوت و آرام است و در نزدیکی آونیدا پاراگوئه، یکی از معبرهای اصلی این شهر بی در و پیکر واقع شده است. مردی که اینجا زندگی می‌کند ۶۸ ساله است، با موهای جوگندمی و چهارشانه. او زمانی در ارتش خدمت می‌کرده و ۱۰ سال پیش مفتخرانه بازنشسته شد. سرباز سابق متاهل است و پنج فرزند دارد. او خودش را به غریبه ها پدرو سالازار معرفی می‌کند ولی نام واقعی وی ماریو تران است.

این ماریو تران بود که کار ارنستو چه گوارا را چهل سال پیش در ۹ اکتبر ۱۹۶۷ به پایان ساند. «وقتی که از تپه بالا میامد و به سمت مدرسه-مدرسه ای که قتلگاهش شد- رهسپار بود، تفنگش را به شانه هایش تکیه داده و در هر دستش آبجویی حمل می‌کرد.» مانوئل کورتیز، کشاورز ۶۸ ساله محلی اینها را به خاطر میاورد. او در مجاور این مدرسه واقع در دهکده لا هیگوئیرا در ۲۵۰ کیلومتری جنوب غربی سانتا کروز زندگی می‌کند. کورتیز دیده بود که چه چگونه یک روز قبلتر به همراه همرزمش ویلی در مدرسه گیر میافتد. ارتش بولیوی در درّه‌ی مجاور به کمین چریکهای شدیداً از نفس افتاده‌ی چه نشسته بودند. «سربازان تمام شب برای موفقیتشان پایکوبی کردند و جشن گرفتند.»

ساختمان ساده مدرسه از کاهگل درست شده بود و به دو کلاس درس تقسیم می‌شد. ویلی را در کلاس راستی زندانی کردند و چه را در کلاس چپی. «مرا نکشید، زنده‌ی من بیشتر از مرده‌ام برای شما ارزش خواهد داشت.» گفته می‌شود اینها حرفهایی بود که چریک آرژانتینی در هنگام دستگیریش فریاد می‌زد. اما در صبح ۹ اکتبر، رنه برینتوس رییس جمهور وقت بولیوی فرمان اعدام چریکها را صادر کرد.

ابتدا، سربازی ویلی را هدف گلوله قرار داد. سپس حوالی ۱۱:۳۰صبح بود که ماریو تران قدم به داخل کلاس سمت چپی گذاشت. او تفنگ کارابینM2 اش را به طرف رهبر شورشیان که روی زمین خم شده بود نشانه رفت و ۹ بار شلیک کرد.

هیچ عکسی از تران وجود ندارد. در این ۴۰ سال او هرگز در مقابل عموم درباره چه سخن نگفته است، و نشانی وی یکی از سر به مُهرترین اسرار بولیوی است. چریکهای سابق معتقدند او قراردادی با سیا دارد که گفته می‌شود از وی محافظت می‌کنند. بعضی از رزمندگان سابق بر این باورند که او از یگان‌های کوبایی که در پی انتقامند می‌ترسد. جولیا کورتیز، معلم سابق مدرسه دهکده، کسی که اندکی پیش از مرگ چه برایش مقداری سوپ آورد، معتقد است تران از «نفرین چه» در هراس است.

مردم شهر کوچک والگرانده، جایی که انسان شناسان ۱۰ سال پیش بقایای چه را کشف کردند، قاطعانه به این نفرین باور دارند. شش نفر از سیاستمداران و فرماندهان نظامی که در این اعدام مسئولیت داشتند تا به امروز با مرگهای سختی از بین رفته‌اند. آنها به قتل رسیدند، در حوادث گوناگون کشته شدند یا - مانند رییس جمهور برینتوس- در سقوط هلی کوپتر جان باختند.

ژنرال گری پرادو، کسی که چه گوارا را دستگیر کرد نیز تقریباً یکی از قربانیان نفرین است. گلوله‌ای از تفنگی که به دست داشت در رفت و به ستون فقراتش اصابت کرد. او برای همیشه فلج شده است. «هیچ نفرینی وجود ندارد. این حرفها بی‌پایه است.» او غرولندکنان از روی ویلچرش چنین می‌گوید. پرادو که اکنون ۶۸ ساله است فرمانده یگان ویژه‌ای بود که مبارزان چریک را در سفر پر حادثه‌شان از میان کوههای لخت و بی‌حفاظ جنوب شرق بولیوی تعقیب می‌کرد. ژنرال پیر می‌گوید که می‌خواست اعتبار سربازانی را که با مبارزان چریک می‌جنگیدند نجات دهد: «آن جریان یک مداخله خارجی بود. اسطوره‌ی چه‌گوارای قدیس بالاخره باید از بین می‌رفت.»

این موضوع تا حدّ زیادی نامحتمل به نظر می‌رسد. نوستالژی چه در چهلمین سالگرد مرگش همچنان در آمریکای لاتین می‌چرخد. کهنه‌سربازان انقلاب کوبا در کنار باند فرودگاه والگرانده، بر روی گودالی که استخوانهای چه پیدا شد، مقبره‌ای برپا کرده‌اند. مدرسه لاهیگوئیرا نوسازی و به موزه تبدیل شده است. اتاق رختشویی بیمارستان والگرانده، جایی که عکس معروف و مسیح‌وار جسد خوابیده چه گرفته شد- زیارتگاه دیگری برای توریستهای انقلاب از سرتاسر جهان شده است.

ایوو مورالس، رییس جمهور بولیوی که پرتره‌ای بزرگ از چه را در دفترش آویخته، اخیراً «روتا دل چه» یا «راه چه» را افتتاح کرده است: در ازای مبلغ ناچیزی، مردان جوانی از والگرانده آخرین شاهدان تاریخی باقیمانده را به بازدیدکنندگان معرفی می‌کنند: معلم سابق مدرسه که برای دقایقی توانسته بود با چریک انقلابی همصحبت شود، عکاسی که مخفیانه در رختشورخانه از جسدش عکس گرفت، پرستاری که او را قبل از اینکه دکترها بدنش را از فرمالدئید پر و دستانش را قطع کنند شستشو داد، و غیره.

توریستها از سرتاسر جهان از زیارتگاههای لا هیگوئیرا بازدید می‌کنند. مردی فرانسوی مهمانسرایی در تلگرافخانه‌ای که مبارزان چریک تلاش کردند آخرین تماسشان با دنیای خارج را از آنجا برقرار کنند تاسیس کرده است. جنب این خانه، پزشکان کوبایی به رایگان خدمات درمانی برای کارگران فقیر ارائه می‌دهند. تصاویر «انقلابی» در کلبه‌های روستاییان آویزان است و بسیاری از مردم برای «سانتو ارنستو» که می‌گویند معجزه خلق می‌کند دعا می‌خوانند.

ماریو تران هرگز به لا هیگوئیرا برنگشت. شایع است که الکلی شده و در هراس دائمی به سر می‌برد. «نه، او حالش خوب است.» ژنرال پرادو پافشاری می‌کند. «او فقط کمی ناخوش است و از این همه های و هوی درباره چه خسته شده.»

تران به تازگی سکوتش را شکست، وقتی که پسرش نامه‌ای را به قلم او به El Deber بزرگترین روزنامه سانتاکروز تحویل داد. در آن نامه، قاتل چه گوارا قدردانیش از فیدل کاسترو و همه مردم کوبا را ابراز می‌کند زیرا پزشکان کوبایی در یکی از بیمارستانهای سانتاکروز عملی را به رایگان روی یکی از چشمهایش انجام دادند. «او با نام مستعار تحت درمان قرار گرفت.» این را یکی از پزشکان لا هیگوئیرا می‌گوید. به نظر می‌رسد ماریو تران از نفرین چه گریخته است. حداقل تا الآن.

 

منبع:اشپیگل

برگردان به فارسی:نوستالژیک 

او را استاد پروپاگاندا و دستکاریهای افکار اجتماعی می‎دانند. اینها تعدادی از پروپاگاندای رسانه‎های کره شمالی و نیز حقایقی درباره کیم جونگ ایل،دیکتاتور کره شمالی است. 

۱. تولد کیم واقعه‌ای فراطبیعی بود.

بر اساس روایات حکومت کره شمالی، او در یک کلبه سنگی در مقدس‎ترین کوه کره، Mt. Paekdu به دنیا آمده است. در لحظه تولدش ستاره‎ای آسمان را روشن کرد و فصل به طور ناگهانی از زمستان تبدیل به بهار و رنگین کمانی در آسمان ظاهر شد. این چیزیست که کره‎ای‎ها عمیقا به آن باور دارند. البته برای مردم خارج از کره حقیقت چیز دیگری‎ست. او در یک کمپ نظامی در روسیه متولد شد، زمانی که پدرش در حال فرار از دست ژاپنی‌ها بود.

۲. کیم یک سمبل مُد در دنیاست.

بر طبق نوشته روزنامه رسمی کره شمالی Rodong Sinmun، فورم منحصر به فرد لباس پوشیدن کیم تبدیل به یک پدیده همه‌گیر جهانی شده است. تونیک خاکی رنگ و زیپ دار و شلوار پارچه‌ای او الهامبخش طراحان مد در سراسر دنیا شده که همین بیانگر کاریزما و نفوذ او بر اذهان جهانیان است. البته این روزنامه ها اشاره ای به پاشنه ۴ سانتی کفش او و عینک آفتابی سایز بزرگ و دمده‌اش نکرده اند. شمایلی که حتما برای زنهای هالیوودی یک اسطوره به تمام معناست!

۳.مردم دنیا دوستدار او هستند. 

بر اساس گزارشهای رسانه‌های کره، کیم جونگ ایل محبوبترین فرمانروای حال حاضر دنیاست و مردمان کشورهای مختلف روز تولد او را با فستیوالهای گوناگونی جشن می‌گیرند. در دنیای واقعیت، بیشترین اهمیتی که مردم دنیا به او میدهند گیج شدن از سیاست خارجی دمدمی مزاجش درباره جریان هسته‌ای کره است.

۴. همبرگر را او اختراع کرد.

از انجا که مدتهای طولانی‌ست هر چیز ملهم از تاثیر فرهنگ آمریکایی در این کشور کوچک کمونیست ممنوع شده، طبیعتا برای کیم چاره‌ای نمی‌ماند جز اختراع یک غذای جدید غیر غربی. پس یک روز روزنامه Minju Joson کره شمالی خبر میدهد که در راستای تامین غذای با کیفیت‌تر برای دانشجویان، پیشوای بزرگ ساندویچ جدیدی به اسم "نان دوگانه با گوشت" اختراع کرده است. سپس خبر رسید که کیم واحد صنعتی بزرگی را برای تولید انبوه نان دوگانه افتتاح کرده تا برای دانشجویان و اساتید غذا تامین کند.

۵.پیشوا برترین گلف باز بالفطره جهان است.

 در ۱۹۹۴ رسانه های پیونگ یانگ گزارش دادند کیم در یک دوره ۱۸ حفره‎ای گلف ۳۸ پار-واحد امتیاز گلف- کسب کرده که ۵ حفره را فقط در یک راند فتح کرده. این امتیاز ۲۵ تا بیشتر از رکورد جهانی بهترین راند تاریخ گلف است و جالبتر اینکه پیشوا در اولین باری که چوب گلف به دست گرفته موفق به کسب همچنین رکوردی شده است.

۶.اگر کیم به ماده ای معتاد شود، بقیه مردم هم خواهند شد.

طبق متن کتابی نوشته یکی از پرسنل ستادی سابق او، یکبار پیشوا حین اسب سواری روی جاده‎ای ناصاف به زمین افتاد و دستش شکست. وقتی پزشکان برایش دوزهای متمادی مسکن تجویز میکنند، وی از ترس معتاد شدن به این مسکن ها دستور میدهد تا به تمام کارکنان اداری ریاست جمهوری نیز همان مقدار دوز روزانه را تزریق کنند. فقط به این دلیل که اگر به مسکن ها معتاد شد، تنها نبوده باشد.

۷.کیم یکبار دستور ربودن کارگردان سرشناسی را صادر کرد تا نسخه کره شمالی گودزیلا را برایش بسازد.

شین سان گوک، که یک کارگردان اهل کره جنوبی بود توسط ماموران امنیتی کیم ربوده شده و به زندان فرستاده می‎شود و برای ساختن فیلمی به نام Pulgasari که ورژن پروپاگاندایی یک گودزیلای کمونیست است تحت فشار قرار می‎گیرد. بعد از فرار شین و همسرش در جریان لوکیشن یابی برای فیلم و افشای این جریان، کیم ساخت گودزیلای کمونیست را مسکوت گذاشت. او همچنین دستورالعملهای ویژه ای نیز برای فیلمسازان کشورش دارد: کارتونهای بیشتری بسازید!

۸.دیپورت کردن افراد قدکوتاه و ناتوان ذهنی از پیونگ یانگ

در جریان آماده سازی برای فستیوال جهانی جوانان و دانش آموزان در ۱۹۸۹ او دستور اخراج افراد از کار افتاده از پایتخت را صادر کرد. همچنین رساله ای را منتشر کرد که در آن برای یک دوره درمانی بلند کردن قد با دارویی شگفت انگیز تبلیغ شده بود. افراد کوتاه قدی که در این دوره ثبت نام کردند به همراه ناتوانان ذهنی به جزیره ای خالی از سکنه فرستاده شدند به این امید که نسل بعدی کره از ژنهای نامناسب پاکسازی شود.

۹. کیم بزگترین خریدار کنیاکهای تولید هنسی است.

برای چند سال در ابتدای دهه ۹۰،بر طبق گزارشات کمپانی هنسی، معروفترین سازنده کنیاک فرانسوی، کیم بزرگترین خریدار مشروبهای این شرکت بوده و سالی ۶۰۰ تا ۸۰۰ هزار دلار خرج خرید مشروبات الکلی میکرده. او همچنین مشتری ثابت کنیاک های پارادیس نیز هست که قیمت هر بطری آن تا ۷۰۰ دلار می رسد. این در حالیست که اغلب کره‌ای‌ها درآمد سرانه ای حدود ۱۰۰۰ دلار در سال دارند.

۱۰.شهر رویایی،بدون شهروند 

Kijong-Dong نام شهر تبلیغاتی است که کیم جونگ ایل پدر در دهه ۵۰ در نزدیکی مرز با کره جنوبی ساخت تا برتری شمالی ها را به جنوبی ها نشان دهد و جنوبی ها را به ترک کشورشان ترغیب کند. این شهر که توسط کیم پسر بازسازی شد، هیچ ساکنی ندارد و فقط هزینه سنگینی صرف نگهداری نمایشی آن از قبیل چراغهای تایمردار و رفت و روب خیابان و فضای سبز میشود تا تصویری از جنب و جوش را در آن بیافرینند.اخیرا با استفاده از تلسکوپهای مدرن مشخص شده که خانه های شهر پنجره ندارند و فقط قوطیهای سیمانی هستند که حتی اتاقی نیز ندارند. این شهر همچنین بزرگترین میله پرچم جهان با وزن ۳۰۰ پوند داراست که پرچم عظیم پیشوا بالای ان در اهتزاز است. پرچم کره شمالی.

برگردان: نوستالژیک

سید برت،۶۰ ساله، خواننده، ترانه‌سرا و گیتاریست و یکی از پایه‌گذاران راک انگلیسی و پینک‌فلوید، کسی که فروپاشیِ روانیِ ذهنِ مخدرسوزش تبدیل به افسانه‌ای در فرهنگ راک شد، در ۷ جولای ۲۰۰۶ به علت عوارض ناشی از دیابت در خانه‌اش در کمبریج درگذشت.

با چهره‌ای جذاب و نگاهی شاعرانه و تهدیدآمیز، برت پیشروُی کاریزماتیک پینک‌فلوید بود و بسیاری از ترانه‌های سایکدلیک معروف آن را در اواخر دهه شصت نوشت؛ ترانه‌هایی مانند آرنولد لین درباره مرد زن نمایی که لباسهای زیر زنانه را از روی بندهای رخت می‌دزدد، امیلی رو ببین که بازی می کنه درباره یک دختر مدرسه‌ای هوادار سلبریتی‌ها و قلمرو اخترشناسی که تلاش داشت یک خلسه ناشی از LSD شنیداری را بازتولید کند.

برت وقتی به شهرت رسید که با گیتارش دست به تجربیاتی برای خلق افکتهای اسلاید و اکو زد که نمونه‌ی آن را در قالبِ یک سولوی کشدار در ترانه‌هایی مانند ویراژ بین ستاره‌ای می‌شنویم. او همچنین از دندانه‌های فندک زیپواش برای مضراب زدن استفاده می‌کرد که مجموع اینها در همراهی با جلوه‌های ویژه تصویری مورد استفاده در کنسرتهای پینک فلوید جذبه‌ای روانی را برای هوادارانشان به ارمغان میاورد.

سید برت با همراهی دیگر اعضای گروه: راجر واترز بیسیست، ریچارد رایت نوازنده کیبورد و نیک میسون درامر، به پینک‌فلوید کمک کرد تا رولینگ‌استونز و بیتلها را به عنوان پویاترین صادرات راک انگلیسی به چالش بکشد. هرچند زمانی که گروه در دهه 70 بزرگترین موفقیتهایش را با آلبومهای نیمه تاریک ماه و کاش اینجا بودی و دیوار تجربه می‌کرد دیگر خبری از سید برت نبود. مصرف بیش از حد LSD آن طور که در فیلم کوتاه "هپروت اول سید برت" نشان داده می‌شود، حلقه‌های شکننده ارتباط او با واقعیت را در هم می‌ریزد. خلق‌وخوی جنون‌آمیز او در پشت صحنه و رفتار کاتاتونیایی رو به افزایشش در روی سن منجر به جایگزینی برت با دیوید گیلمور-یک دوست نزدیک- می‌شود.

اعضای پینک‌فلوید بعدها با اجرای قطعاتی مانند بدرخش الماس خوش تراش و کاش اینجا بودی او را که زندگی فوق‌العاده گوشه‌گیرانه‌ای را می‌زیست ستودند. موزیسینهای دیگر ترانه‌هایش را کاور کردند و  دیوید بوئی همین دیروز از اثر مهیب برت بر تفکراتش سخن گفت. پیتر جنر مدیر و تهیه کننده سابق پینک فلوید در مصاحبه‌ای در سال 90 درباره برت چنین می‌گوید: فشاری که بر او وارد آمد فشار ناشی از استحاله‌ی تنها یک آدم معمولی در صنف راک به سخنگوی نسل خود شدن بود. خصوصاً در دوره سایکدلیک که نوعی موعودگرایی پردامنه در جریان بود. مردم پیش میامدند و از او درباره معنی زندگی می‌پرسیدند؛ از یک نوازنده جوان که تازه ترانه‌ای را نوشته و بیت گیتاری را نواخته بود، و این فشار زیادی بر او وارد می‌کرد.

راجر کیت برت در 6 ژانویه 1946 در کمبریج انگلیس به دنیا آمد، جایی که پدرش در دانشگاه پاتولوژی تدریس می‌کرد. به زودی به سمت جاز و بلوز کشیده شد و شروع به نواختن اوکلل-سازی شبیه گیتار- و بعدها خود گیتار کرد و کلوبهای موسیقی تبدیل به پاتوق همیشگی‌اش شدند. او اسم مستعار سید برت را که یادآور یک نوازنده قدیمی درامز جاز در کمبریج بود انتخاب کرد و برای تاثیرگذاری بیشتر حرف Y را جانشین حرف I در سید کرد. هنگامی که برت به گروه راک تازه تاسیس دوستان دبیرستانیش راجر واترز، نیک میسون و ریک رایت پیوست چیزی بیش از یک دانش‌آموز گمنام هنر در لندن نبود. برت بسیاری از ترانه‌های ابتدایی گروه را در حالی می‌سرود که الهامبخش عمده‌ی آنان مصرف غیرعادی مواد مخدر و یک اطلس نجومی بود که همه جا همراه خودش می‌برد. او همچنین نام گروه را که سابقاً اسکریمینگ ابدالز بود با استعانت از دو نوازنده آمریکایی و قدیمی بلوز از جورجیا، پینک آندرسون و فلوید کانسیل، به پینک‌فلوید تغییر داد.

در 1967 پینک‌فلوید برنده قراردادی با شرکت اِمی شد و شروع به ضبط اولین آلبوم خود نی زن بر دروازه‌های سپیده‌دم بر صفحه L.P در استودیوهای اَبی‌رود لندن کرد. نام صفحه از فصلی از کتابِ مورد علاقه برت در کودکی به نام باد در بید گرفته شده بود.

با بهره بردن از افکتهای صوتی وهم‌آور اسپیس-راک، آلبوم وارد رقابت با بیتل‌ها و صفحه در حال ضبطشان «باند کلوب دلهای تنهای گروهبان پِپِر» تنها در چند استودیو پایین‌تر شد. برت خلاقیت زیادی در مهندسی اصوات آلبوم نشان می‌داد. اندرو کینگ مدیر گروه یکبار گفت: برت هیچوقت دست به هیچ کاری نمی‌زند مگر اینکه بداند از در هنرمندانه‌اش وارد شده. صفحه پینک فلوید به موفقیت عمومی زیادی دست یافت و منجر به حضورشان در تلویزیون شد اما برت موجبات شرمساری گروه را فراهم کرد. به دفعات هنگامی که موزیک نواخته می‌شد برت ساکت می‌ماند و چیزی نمی‌خواند و در جواب سولات مجری نیز به سکوت ادامه می‌داد. یکبار که معجونی چسبناک را به موهایش مالیده بود، معجون زیر حرارت نورافکن‌های استودیو شروع به آب شدن کرد و چهره برت در تصویر حالت ذوب شده گرفت! او دائماً در حین اجراها گیتار را از کوک خارج کرده و بدون آمادگی ذهنی مضراب می‌زد. همگروهی‌هایش نیز چندان این حالات را تحمل نکردند و نهایتاً کنارش گذاشتند؛ البته نه پیش از خواندن ترانه "جاگ بند بلوز" در ۱۹۶۸ که خیلی‌ها آن را خداحافظی برت به حساب آوردند:

در دهه هفتاد، برت دو آلبوم سولو به نامهای خنده های یک مجنون و برت ضبط کرد که با پریشانحالی و بی‍هدفی دست به گریبان بودند. حضورهای عمومی او رنج‌آور و تحمل‌ناپذیر شده بود و به قول یکی از منتقدین: انگشتان دست چپش همانند خیابانگردها ساییده شده بودند.

بعد از سپری کردن یک دوره کوتاهِ بستری در بیمارستان، برت توسط مادرش سرپرستی می‌شد و ندرتاً خانه را ترک می‌کرد. بعد از مرگ مادر در ۱۹۹۱ وضعیت سلامتیش رو به وخامت گذاشت و بینایی‌اش را تدریجاً از دست داد. در اواخر عمر از باغبانی لذت می‌برد و سرانجام در ۷ جولای ۲۰۰۶ در انزوای مطلق درگذشت.

-