«شرط اولیه‌ی عدم خشونت، داشتن قدرتِ ضربه زدن است». این را گاندی می‌گوید. می‌توان اینطور نیز خواند که =» اگر قدرتِ ضربه زدن ندارید، نمی‌توانید خشونت نَورزید. ولی نقطه‌ی بن‌بست اینجاست که ممکن نبودنِ عدم خشونت، به معنی ممکن بودنِ خشونت نیست. خشونت‌ورزی اگر ممکنیتی داشت، قدرتِ ضربه زدن را نیز همراه خود به ارمغان میاوَرد. پس، وقتی فاقد قدرت‌اید، نمی‌توانید خشونت‌گریزی بودیستی باشید و با کمال تاسف، به طریق اولی حتی نمی‌توانید خشونت‌ورزی سامورایی باشید. مقایسه شود با آرنت:«قدرت همیشه می‌تواند با خشونت از پا درآید[...] اما خشونت هرگز نمی‌تواند سرچشمه قدرت باشد.»

خشونت همواره از خشم سرچشمه می گیرد و آنطور که آرنت نشان می دهد در یک وضعیت خشمناک، آن چه عاری شدن از کیفیات انسانی را به تصویر می کشد نه واکنشی خشن، که فقدان آن است. پس عقلانی است که در برابر خشونت، خشن بود، ولی باز نه آن چنان که دوبوآر نقل میکند:«سارتر در کوبا متوجه حقیقت حرف فانون شد که ستم دیده فقط از طریق خشونت می تواند انسانیت خویش را بازیابد.» هر اشاره ای به وجهِ آفرینشگر خشونت علیه یک «دیگری»، تلاشی ست ناموفق برای تبدیل یک سلبیت به یک ایجاب؛ منشِ خاورمیانه ای خشونت، بمبگذاری انتحاری، گروگانگیری، فلسطینی‏گری. خشونت علیه دیگری، هر قدر هم که خودآگاه باشد، در نهایت سائقی غریزی ست.

جریان غالب خشونتِ خاور دوری، که «خود» را همزمان به سوژه و ابژه ی عمل خشونت آمیز بدل میکند، دقیقا از آن رو که نمایانگر وجهِ ایجابی خشونت است، وجهی خودآگاه که غریزه را پس می زند، خود-آفرینندگی را نیز یدک می کشد. بارزترین نمونه آن، خودسوزی بودیستی است.

روزی که کوانگ دوگ، آن راهب ویتنامی در چهارراهی وسط سایگون و در حلقه همقطارانِ آرامَش، به آتش کشیده شد، آن چه یکی دو خبرنگار غربی را شگفت زده کرد سکوتِ مطلق حاضرین بود. مالکوم براون عکاس می گوید خود کوآنگ دوگ تا لحظه ای که تبدیل به کربن خالص شد کوچکترین تکانی نخورد، میمیک صورتش تغییری نکرد، حتی آهی نکشید. چند خیابان آن طرفتر، چند راهبِ ساکت نیز زیر چرخهای یک ماشین آتش نشانی خوابیده بودند تا از کارش بیندازند. این حجم از خشونت در آن روز، پلیس ها را زمینگیر کرد. آنها برای اولین بار تصویر خشونت خود را در آینه جماعتی می دیدند که با دستهای خالی به دور کربن خالصی حلقه زده و زیر لب دعا می خواندند. عکاس می گوید پلیس ها وقتی نتوانستند از حلقه راهبان بگذرند، به زانو افتاده و گریستند.

به قول آرنت، همه چیز بسته به قدرتی ست که پشت خشونت قرار می گیرد، نه خود فعلِ خشونت. قدرت پلیس ها، قدرت فلسطینیها و قدرت راهب ها. چه کسی می داند کدامیک قدرتمندترند؟