احتمالا خود نوروفیزیولوژیستها هم تعجب کرده باشند. به طور خلاصه، محققان دانشگاه میشیگان توانستند ثابت کنند پس از وقوع مرگ بالینی در موشها، فعالیت الکتریکی مغز نه تنها متوقف نشده بلکه یک جهش 30 ثانیه‌ای شدید را پشت سر می‌گذارد که در آن غلبه با امواج گاما و شدت آن حتی بیشتر از زمان هشیاری‌ست. امواج گاما، واجد بالاترین فرکانس در امواج مغزی، مرتبط با فعالیت شدید حافظه و نیز پردازش دقیق داده‌ها می‌باشند. نتیجه شگفت‌انگیز این است: درپستانداران، مغز برای مدت معینی پس از مرگ همچنان فعال است و این فعالیت در نزدیکیِ کورتکس بینایی تمرکز بیشتری دارد.

 پ.ن: در دوران کودکی روایتی خوانده بودم از اعدام آنتوان لاوازیه، پدر شیمی جدید که در دوران وحشتِ پس از انقلاب فرانسه توسط روبسپیر به گیوتین سپرده شد. در داستان آمده بود که لاوازیه تصمیم می‌گیرد مرگش را به آزمونی علمی بدل کرده و مدت هشیاری سرِ قطع شده خود را اندازه بگیرد. پس با همکارش قرار می‌گذارد تا پس از قطع شدن سر تا آنجا که بتواند پلک بزند. حکم اجرا می‌شود و سر لاوازیه در سبد دوازده بار پلک می‌زند[با اینحال توجیه این واقعه به وضوح نه در هشیاری مغز لاوازیه، که در پیامهای انفجاری و خودسر اعصابِ موتورِ منتهی به عضلات پلک او نهفته است].