پارسال که اولین سری از گنجینه نقاشیهای موزه هنرهای معاصر رونمایی شدند مصادف شد با جریان انتخابات کذایی که خیلیها کُمیت گالری رفتنشان می‎لنگید. حالا سری دوم نمایش آثار گنجینه تا سی شهریور بر قرار است. این نقاشی ها را کامران دیبا رییس وقت موزه در حد فاصل سالهای ۵۴ تا ۵۷ خریداری کرده است و حتی بدبین‌ترین کارشناسان نیز قیمت مجموع آن را چیزی بین ۱.۵ تا ۲ میلیارد دلار برآورد کرده اند. آثاری از پیکاسو، ادوراد مونش، کلود مونه، اندی وارهول، جکسون پولاک، پل گوگن، ونگوگ، هانری دو تولوز لترک، خوان میرو، فرنان لژه، رنه ماگریت، پی‌دیت لودوبک، هانس هاوتونک و خیلی های دیگر. البته این بحث قیمت ها زیاد به ما ربطی ندارد، چه یک دینار چه یک میلیارد. ما می رویم پستوهای تاریخ هنر را بکاویم.

حجم آثار تمام هشت گالری را اشغال میکند ولی نباید انتظار داشته باشید از هر هشت گالری لذت ببرید. دو سه گالری اول که کارها نقاشی به معنای واقعی کلمه-خصوصا آثار امپرسیونیست ها- است و نه لیتوگرافی و پوستر و کلاژ و چیدمان و پاپ آرت و هنر پست مدرن، بسیار به چشم بینده ایرانی آشناتر و قابل فهم ترند تا مثلا معادله-طرح های و مالیخولیایی آن طراح ژاپنی که اسمش یادم نیست. در ضمن گویا مسئولان موزه هول برشان داشته بود و دوباره جکسون پولاک ها (مرد لمیده با مجسمه، نقاشی دیواری روی قرمز هندی)،سلف پرتره و زاپاتای دیگو ریورا، تک چهره های اندی وارهول و یک تعداد اثر شاخص دیگر را جمع کرده بودند ولی خوب لااقل طبیعت بیجان پل گوگن-از معدود کارهای گوگن که زن عریانی در آن نیست-، گیتار، میوه ها و بیشه ژرژ براک، خانه های کنوک کامیل پیزارو، پرندگان غارخوآن میرو و پنجره رو به خیابان پانتی اور پیکاسو از آثار شاخصی اند که هنوز روی دیوارند. 

باید اعتراف کنم سخت است کنار پیکره برنزی "عنتر و بچه ش " -پیکاسو ۱۹۵۱- بایستی و جهان سومی بازی ات به قیمت کله پا شدن بابون تمام نشود. اگر سری به آن زدید شاید هنوز جای چربی انگشتهای گستاخم رویش مانده باشد!

خلاصه دید زدن ون گوگ طوری که بتوانی ضرب قلم را روی بوم با همه جزئیاتش دنبال کنی یا کشف رئالیسم جادویی پس زمینه در سوررئالیسم راه آسمان ماگریت و اتود عریان نقاش و مدلش اثر پیکاسو از نزدیک حال دیگری دارد. تا تمام نشده بروید و ببینید.