در فوریه ۱۹۴۵ هر چند جنگ در اروپا تقریبا روبه پایان می رفت ولی در شرق آسیا به شدت هر چه تمامتر ادامه داشت. یکی از تعیین کننده ترین و خونبارترین نبردهای متفقین هم نبرد آمریکا برای تصرف جزیره آیوجیمای ژاپن بود که توسط ۱۲ هزار نیروی ژاپنی حفاظت می شد. نبرد آیوجیما با انتشارعکسی که تبدیل به یکی از تمثیلی ترین و معروفترین عکسهای جنگ جهانی دوم شد، به اوج خودش رسید. جایی که ۶ تفنگدار نیروی دریایی و یک پزشکیار برای اولین بار در هزار سال، پرچم کشوری بیگانه را در خاک ژاپن، در فورمتی نمادین بر فراز کوه سوریباچی به اهتزاز در میاورند. عکس در آن دوره تبدیل به نماد پیروزی ملتی خسته از رکود اقتصادی و جنگ شد و بلافاصله آن ۶ سرباز را تا حد یک قهرمان ملی بالا کشید. البته همه آن ۶ نفر تا آن حد خوش شانس نبودند تا تصویر خود را بر صفحات اول روزنامه های آمریکا ببینید و نیمی شان تنها چند دقیقه بعد در مسیر فرود آمدن از کوه کشته شدند. موضوع اصلی فیلم ایستوود خود این سربازان و کش و قوسهای مربوط به دست و پنجه نرم کردن سه سرباز نجات یافته با شهرتی ناخواسته در همراهی با سوءاستفاده از مرگ همقطارانشان و ادعای دروغین حضور در عکس است. به همه ی اینها تلاش دولت روزولت برای تهییج مردم به کمک مالی برای تامین هزینه های جنگ و فشار بر ۳ قهرمان نمادین را نیز باید اضافه کرد. ایستوود در سکانسی موقعیت پاردوکسیکالی خلق میکند جایی که از ورود یک قهرمان ملی که از قضا سرخپوست نیز هست به یک بار جلوگیری می شود چرا که ورود به بارِ سفیدپوستان برای سرخ ها و سیاه ها ممنوع است، انگار که بخواهد بر توخالی بودن تمام آن شور و هیاهوها تاکید دوباره ای کند. تاکید اول او وقتی ست که در می یابیم دو تا از سه سرباز اصلا در عکس حضور نداشته اند.

تمام حرف فیلم ایستوود - که از لحاظ بصری به یک رونوشت تمام عیار از نجات سرباز رایان اسپیلبرگ {سرباز؟سرجوخه؟!} می ماند را می توان اینگونه خلاصه کرد که: قهرمانان واقعی جنگ قهرمانان مرده ی جنگند. خود اسپیلبرگ هم اینجا به عنوان تهیه کننده حضور دارد و شاید دنبال فرصتی برای گفتن ناگفته هایش در سرباز رایان می گردد.

با این حال، پرچمهای پدران ما همچنان در حد یک کلیشه هالیوودی کشدار و کسل کننده باقی می ماند و دو سوم پایانی آن نیز -در قیاس با نامه هایی از آیوجیما که ایستوود همین جنگ را از دید دشمن -ژاپنی ها- روایت کرده و اوج کار خود را در فاینال به نمایش می گذارد- چیزی جز یک شکست ناامیدکننده به شمار نمی رود.